امام حسن مجتبی علیه السلام می فرمایند:

«عجبت لمن یتفکر فی مآکوله کیف لا یتفکر فی معقوله فیجنِّب بطنه ما یؤذیه ویودع صدر ه ما یزکیه»

«در شگفتم از کسی که در (چگونگی استفاده از)خوراکی های خود اندیشه می کند ولی درباره معقولات خویش اندیشه نمی کند.پس از آنچه معده اش را اذیت می نماید دوری می کند ،در حالی که سینه (وروح ) خود را از پست ترین چیز ها پر می کند»

مراحل امر به معروف و نهى از منکر

(اخلاقى، اجتماعى، سیاسى) و درود خدا بر او، فرمود: گروهى، منکر را با دست و زبان و قلب انکار مى‏کنند، آنان

تمامى خصلت‏هاى نیکو را در خود گرد آورده‏ اند. گروهى دیگر، منکر را با زبان و قلب انکار کرده، امّا دست به کارى

نمى‏برند، پس چنین کسى دو خصلت از خصلت‏هاى نیکو را گرفته و دیگرى را تباه کرده است. و بعضى منکر را تنها با

قلب انکار کرده، و با دست و زبان خویش اقدامى ندارند، پس دو خصلت را که شریف‏تر است تباه ساخته‏اند و یک

خصلت را به دست آورده‏اند. و بعضى دیگر منکر را با زبان و قل و دست رها ساخته‏اند که چنین کسى از آنان،

مرده‏اى میان زندگان است«».

و تمام کارهاى نیکو، و جهاد در راه خدا، در برابر امر به معروف و نهى از منکر، چونان قطره‏ اى بر دریاى موّاج وپهناور

است، و همانا امر به معروف و نهى از منکر، نه اجلى را نزدیک مى‏کنند، و نه از مقدار روزى مى‏کاهند، و از همه اینها

برتر، سخن حق در پیش روى حاکمى ستمکار است. ( ترجمه‏ نهج‏ البلاغه(دشتى)، صفحه‏ ى 721 )

حکمت 73 نهج‌البلاغه :

و قال علیه‏ السلام مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَلْیَبْدَأْ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ، وَلْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ

تَأْدِیبِهِبِلِسَانِهِ؛ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَمُؤَدِّبِهِمْ.

امام علیه السلام فرمود :

کسی که خود را رهبر مردم قرار داد،باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران پردازد،خود را بسازد، و پیش از آنکه به گفتار

تربیت کند، با کردار تعلیم دهد، زیرا آنکس که خود را تعلیم دهد و ادب کند سزاوارتر به تعظیم است از آنکه دیگری

را تعلیم دهد و ادب بیاموزد.

تفسیر اجمالی 

کلام امام علیه السلام در اینجا مطابق ظاهر اطلاق کلام، هم رئیس حکومت بر مردم را شامل مى‏شود و هم تمام

کسانى را که به نوعى ارشاد و هدایت مردم را بر عهده مى‏گیرند. این جمله اشاره به یک واقعیت مسلم عقلانى

است که تا انسان خودش چیزى را نداشته باشد نمى‏تواند به دیگران اهدا کند.

اضافه بر این، مردم سخنان کسى را که به گفتار خود پایبند و آثارش در زندگى او نمایان نیست، هرگز نمى‏پذیرند

وبه خود مى‏گویند: اگر او این سخنان را باور مى‏داشت نخست خودش به آن عمل مى‏کرد.