ویژگی‌های حضرت مهدی چیست؟

از امام حسین علیه السلام نقل شده است:

تعرفون المهدی بالسکینة و الوقار و بمعرفة الحلال و الحرام و بحاجة الناس الیه و لا یحتاج الی احد ؛

مهدی را با آرامش و وقار و شناخت حلال و حرام و نیاز همگان به او و بی نیازی او از دیگران خواهید شناخت.
از امام صادق علیه السلام نقل شده است:
فوالله ما لباسه الا الغلیظ و لاطعامه الا الجشب ؛

به خدا سوگند! لباس او جز پارچه ای زبر و خشن و غذای او، جز غذای ساده نیست.
از امام رضا علیه السلام نقل شده است:
یکون اعلم الناس و احکم الناس و اتقی الناس و اسخی الناس و اعبد الناس ؛

او عالم ترین مردم و حکیم ترین مردم و با تقواترین مردم، و سخی ترین مردم و عابدترین مردم است.
صاحب کتاب بشارة المصطفی از لیث بن طاوس نقل می‌کند که:
المهدی سمح بالمال رحیم بالمساکین، شدید علی العمال ؛

مهدی، بخشنده ای است که مال را به وفور می‌بخشد، بر کارگزاران و مسؤولین دولت خویش بسیار سختگیر و بر بینوایان بسیار رؤوف و مهربان است.

مهمترین محورهای جهاد فرهنگی در حکومت حقّ عبارتند از:
۱. احیائ کتاب وسنت
۲.گسترش معرفت واخلاق
۳. نهضت علمی
۴.مبارزه با بدعت ها

۲. گسترش معرفت و اخلاق

قرآن کریم و تعالیم اهل بیت علیهم السلام بر رشد اخلاقی و معنوی بشر بیشترین تأکید را انجام داده است زیرا که مهمترین عامل رشد و تعالی انسان به سوی هدف بلند خلقت همانا اخلاق نیکو می‌باشد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هدف از پیامبری خود را تکمیل مکارم اخلاق می‌شمرد [۱] و قرآن نیز آن بزرگوار را بهترین الگوی رفتاری برای همه مردم معرفی می‌کند. [۲] ولی با کمال تأسف به واسطه دوری بشر از راهنمایی‌های قرآن و اهل بیت علیهم السلام، انحطاط اخلاقی در همه زمینه‌ها در جوامع بشری و به ویژه جامعه مسلمین آشکار گردیده است و همین انحراف از ارزشهای اخلاقی از عوامل مهم ویران کردن حیات فردی و اجتماعی انسانها شده است.
—————
[۱]: . پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: انما بعثت لاتمم مکارم الاخلاق؛ همانا من برای تکمیل مکارم اخلاق برانگیخته شدم. (میزان الحکمة، مترجم، ج ۴، ص ۱۵۳۰).
[۲]: . اشاره به آیه «لقد کان لکم فی رسول الله اسوة حسنة»؛ «و برای شما در رسول خدا الگوی نیکویی است. » (سوره احزاب، آیه ۲۱)

ادامه »

كربلا در ناحيه غربي رودخانه فرات قرار دارد، و فاصل هاش تا بغداد، 105کیلومتر است. تاريخ كربلا به دوران بابلي ها باز مي گردد.

امام حسين (ع) در روز دوم محرم سال 61 همراه كاروانش به كربلا رسيد و نام آن را پرسيد و در جواب، نام كربلا را شنيد، فرمود: (اللّهُمَّ إنّي اعُوذُ بِكَ مِنَ الكَربِ وَ البَلاء)؛ خدايا من از سختي ها و بلاهاي اين سرزمين به تو پناه مي برم.

بنا به برخي گفته هاي مورخين، امام (ع) گوش هاي از زمين كربلا (زميني به مساحت 36 کیلومتر مربع (را كه اكنون شامل قبر او و ساير شهداي كربلا ميشود، به مبلغ 60000 درهم از مردم نينوا و غاضريه خريداري كرد و با آنها شرط كرد كه مردم را براي زيارت راهنمايي كنند و از زائرين قبرش تا سه روز پذيرايي كنند. اين سرزمين تا سال 61 هجري قمري، بياباني بيش نبوده است، اما بعد از واقعه كربلا و پس از ساخت گنبد و بارگاه براي شهدا، به كيي از شهرهاي زيارتي عراق تبديل شد. و در دوره هاي مختلف تاريخي، از عصر اموي تا عباسي و دوران تهاجم مغولان تا عصر حاضر، مورد توجه برخي از خليفه ها و اميران قرار داشت. و اين امر ناشي از ارادت و توجه آنان به مرقد مطهر امام حسين (ع) و يارانش بود. اين شهر در روزگار كلداني ها محل سكونت برخي از مسيحي ها بود كه آن را (كور بابل (، به معناي پرستشگاه خداوند، مي ناميدند؛ زيرا در آن جا معبدها و پرستش گاه هاي بزرگي وجود داشت.

كربلا در روزگار ساسانيان، به هنگامي كه حيره مركز حكومت مناذره بود، اهميت ويژه اي يافت و به تابعيت دولت ايران در آمد. اهميت اين منطقه از آن رو بود كه برسر شاهراه هاي تجاري حيره، انبار، شام و حجاز واقع شده بود. در عصر اسلامي، كربلا به وسيله خالد بن عرفجه، كيي از فرماندهان سعد بن ابي وقاص، فتح شد. او در 14 هجري، پس از فتح كربلا، آن جا را پايگاه سپاه خود ساخت و لشكريان اسلام در آن شهر و نيز كوفه مستقر شدند. طولي نكشيد كه پايگاه سعد نيز به شهر كوفه منتقل شد.

دروجه تسميه کربلا بعضي م يگويند كه كربلا از واژه (كوربابل ( گرفته شده است كه به معناي مجموعه روستاهاي بابل قديم است كه (نينوا ( و (غاضريه ( و (طف ( از جمله آنهاست و نام هاي ديگر كربلا هستند.

(طف ( به ساحل و كناره هاي رود در سمت خشكي گويند در متون تاريخي از كربلا به سرزمين طف ياد شده است كه امام حسين (ع) در آن جا به شهادت رسيد. از پيامبر (ص) نقل شده است كه فرمود: (جبرئيل مرا خبر داده است كه فرزندم حسين پس از من در سرزمين طف كشته مي شود، جبرئيل اين خاك را برايم آورده و به من خبر داده كه محل قتل او در همين خاك خواهد بود.) و كربلا را به سبب سكونت طايفه اي به نام بني غاضر، از قبيله بني اسد، در نزد كيي آن، غاضريه نيز مي نامند. آن جا آبادي وسيع و پر رونقي بود كه در كنار فرات و در شمال كربلا قرار داشت و به آن متصل بود. در حقيقت به همان مكاني اطلاق مي شد كه تقريباً اكنون حرم ابوالفضل (ع) است. در متون تاريخي از شهادت امام حسين (ع) در راه غاضريه و آب بندي در كرانه فرات ياد شده است.

امام صادق (ع) در آداب زيارت امام حسين (ع) مي فرمايد: (هر گاه به سوي حائر آمدي از پل عبور كن و در فرات غسل نما و در غاضريه قدم بگذار .)

داود رقّي مي گويد: من محضر امام صادق عليه السلام مشرف بودم. حضرت آب طلب كردند و همين كه آب را نوشيدند؛ ديدم امام منقلب شد و حالت گريه پيدا كرد و دوچشم مباركش پر از اشك شد.
ثمّ قال لي: يا داود"لعنَ اللهُ قاتلَ الحسين”
سپس به من فرمودند: اي داود خدا لعنت كند قاتل حسين را.
فَما من عبدٍ شرِبَ الماءَ، فَذكرَ الحسين [عليه السلام] و لَعَنَ قاتلَه الّا كتب الله له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سيئة و رفع له مائة الف درجة و كانّما أعتق مائة الف نسمة و حشره الله تعالى يوم القيامة ثلج الفؤاد
بنده اي نيست كه آب بنوشد و حسين عليه السلام را ياد نموده و قاتلش را لعنت كند مگر اينكه خدا
صدهزار حسنه برايش مي نويسد و
صدهزار گناه از سيئات او را پاك مي كند و او را
صدهزار درجه معنوي بالا مي برد و با اين عمل گويي او
صدهزار برده را آزاد كرده و
خداي متعال روز قيامت او را با دلي شاد و آرام [در آن محشر سوزان با دلي بسيار خُنك -ثلج الفؤاد- و نه جگري تفديده!] محشور مي كند.

شايد اينها همه از اجابت دعاي مادرش باشد.
صل الله عليك يا اباعبدالله

 نورانیّت و صفاى باطنى كه در سایه وضو پدید مى ‏آید، بسیار ارزشمند است.
از این رو، در روایات، تأكید شده كه انسان همواره با وضو باشد، وضو به نور تشبیه شده (قصارالجمل، ج1، ص311)

 و خوابیدن با وضو همچون احیاء و شب زنده‏ دارى به حساب آمده است.
(وسائل ‏الشیعه، ج1، ص266)

 براى دعا، تلاوت قرآن، زیارت و بسیارى از كارهاى نیك و عبادى، سفارش به داشتن وضو شده است.
(توضیح المسائل، بخش وضو)

 بدون وضو، دست زدن به آیات قرآن و نام‏ هاى خدا و پیامبر و ائمه ‏علیهم السلام ممنوع است.
(توضیح المسائل، بخش وضو)

 حتى اگر نام خدا به صورت‏هاى مختلف و آرم نهادها و مؤسسات درآید، (مثل آرم جمهورى اسلامى) همین حكم را دارد.

 وضو، بمنزله اجازه ورود به حضور پروردگار است و براى قسمت‏ هاى مختلف آن هم دعاهاى خاصّى در كتب بیان شده است. مسائل وضو بسیار است كه در این مجموعه نمى‏ گنجد. ولى ناگفته نماند كه مصرف آب در وضو، اگر به حدّ اسراف برسد حرام است.
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرموده است: «اَلْوُضوءُ مُدٌّ وَالْغُسْلُ صاعٌ وَ سَیَأتى اَقْوامٌ یَستقِلّونَ ذلِك فَاُولِئكَ على‏ خِلافِ سُنَّتى»
(محجة البیضاء، ج1، ص301)

 براى وضو ده سیر آب و براى غسل، سه كیلو آب كافى است. ولى افرادى در آینده مى ‏آیند كه این مقدار را كم مى ‏شمارند و آب زیاد مصرف خواهند كرد كه آنها بر خلاف راه من مى‏ روند.

 کتاب پرتوی از اسرار نماز، استاد قرائتی