ایمان و خداباوری

گرایش فطری قلبها به ایمان

وَ اعْلَمُوا أَنَّ فيكُمْ رَسُولَ اللَّهِ لَوْ يُطيعُكُمْ في‏ كَثيرٍ مِنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإيمانَ وَ زَيَّنَهُ في‏ قُلُوبِكُمْ وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيانَ أُولئِكَ هُمُ الرَّاشِدُون‏
و بدانيد كه پیامبر خدا در بين شما است[ و بر شما واجب است که در همه امور از او پیروی كنيد] و اگر او  در بسيارى از کارها از شما پیروی كند، قطعا دچار گرفتاری و زحمت می شوید و لي خدا ايمان را محبوب شما قرار داد و آن را در دلهايتان بیاراست و كفر و بدکاری و نافرمانی را ناخوشایند شما ساخت، اينان[ که دارای این ویژگی ها هستند] هدایت يافته اند.(حجرات:7)

توضیح:

همانگونه که (در آیات قبل) اشاره شد، ایمان موهبتی خدادادی است که خداوند متعال بر اساس شایستگی های بندگان به آنان عطا می کند. بر اساس آیه ی فوق ، خداوند به مقتضای لطف و حکمت خویش، انسان را به گونه ای خلق کرده که-علاوه بر اعتقاد به وجود خداوند یکتا-باور به وجود خدا نیز در نهاد او جای گرفته و محبوب وی باشد. بدین ترتیب، فطرت همه انسانها خداخواه و خداباور است؛ مگر آن که با گناهان، نور فطرت را در وجود خویش خاموش سازند. همچنین طبع آدمی کفر و فسق و گناه را ناپسند می داند.

حدیث:

از امام صادق علیه السلام درباره حب و بغض سوال شد، فرمود: « هل الایمان الا الحب و البغض؛ آیا ایمان به جز دوستی و دشمنی[برای خدا] است؟» سپس آیه ی فوق را تلاوت نمود.