آداب دوستی

پایداری دوستی مومنان در آخرت

«الْأَخِلاَّءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقينَ»
آن روز دوستان دنيايى دشمن يكديگرند؛ جز پرهيزكاران.(زخرف:67)

توضیح:

دوستی خوب و مناسب آن است که پایدار و ماندگار باشد. بسیاری از دوستی و محبت ها ظاهری و مقطعی است؛ یعنی هدف از آن، هدفی پایدار و حقیقی نیست و انگیزه هایی چون زیبایی، مال، هوا و هوس، منفعت طلبی، پست و مقام و…در آن دخالت دارد. از این رو هنگامی که این جلوه های فریبنده رنگ می بازد، دوستان نیز پراکنده شده و محبت ها از بین می رود. قرآن کریم تاکید می کند که هیچ چیز در جهان باقی نمی ماند؛ مگر آنچه«وجه الله» باشد و رنگ خدایی داشته باشد(قصص،88).به همین جهت است که دوستی مومنان با یکدیگر نیز پایدار می ماند؛ چون برای جلب رضایت خدا و در راستای محبت اوست. مومنان رضایت خداوند و محبت او را مقدم بر تمام دوستی ها و علائق خود قرار می دهند(بقره، 165). در روز قیامت-که نفرت و فرار دوستان و بستگان از یکدیگر است-پرهیزگاران به دوستی با هم افتخار کرده و سرخوشند. آری! این معیار بسیار مناسبی برای انتخاب دوست است که ببینیم آیا در روز قیامت نیز به دوستی با او افتخار می کنیم؟!

حدیث:

امام صادق علیه السلام:« من أحب لله و أبغض لله و أعطی لله عزوجل فهو ممن کمّل ایمانه؛ کسی که برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد و برای خدا ببخشد، از کسانی است که ایمانش کامل شده است».