آداب دوستی

1-هم نشینی و دوستی با مومنان

وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُريدُونَ وَجْهَهُ وَ لا تَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُريدُ زينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطا؛

با کسانی که صبح و شام پروردگارشان را خوانده و همواره خشنودی او را می طلبند، خود را شکیبا دار، و در طلب زینت زندگی دنیا دیدگانت[ از توجه] به آنان[یعنی ثروتمندان] برنگردد، و از کسی که دلش را از یاد خدا غافل کرده ایم و از هوای نفسش پیروی کرده و کارش زیاده روی است، اطاعت مکن.(کهف:28)

توضیح:

اهمیت دوستی در اسلام بر کسی پوشیده نیست. مهم ترین گام در دوست یابی، انتخاب دوست مناسب است، زیرا روحیات و اعتقادات دوستان تاثیر شگرفی بر یکدیگر می گذارد تا جایی که در روایات توصیه شده است برای شناخت هر فرد، به دوستان و هم نشینانش توجه شود. در روایات معیارهای متعددی برای دوست مناسب معرفی شده که جامع همه ی آنها ایمان و تقواست. خداوند مومنان را به هم نشینی و دوستی با یکدیگر دعوت نموده تا هم زمینه های ترغیب و تشویق یکدیگر به تقوا و صبر را فراهم کنند و هم عواطف انسانی و نیاز انسان به همدم و هم نشین پاسخ داده شود. در آیه ی فوق از دوستی با غافلان نیز نهی شده است.

حدیث:

پیامبر اکرم صل الله علیه و آله: «أسعد الناس من خالط کرام الناس؛ خوشبخت ترین مردم کسی است که با مردمان بزرگوار معاشرت کند».