بررسى آيات سوره قدر و تأمّل در روايات دينى، نشان مى دهند كه شب قدر، ويژه زمان نزول قرآن و دوران پيامبر صلى الله عليه و آله نيست؛ بلكه هميشگى است و از آغاز آفرينش انسان بوده و تا پايان جهان و وجود انسان در آن نيز تداوم خواهد داشت؛ به چند دليل: يكم. شب قدر، ظرف نزول قرآن است و ظرف بايد پيش از مظروف وجود داشته باشد. دوم. در سوره قدر، فعل مضارع «تَنَزَّلُ (فرود مى آيند) » به كار رفته و بر استمرار، دلالت مى كند. نيز جمله اسميه: « سَلَمٌ هِىَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ؛ آن شب تا دميدن سپيده، ايمن است»، مفهوم تداوم دارد. سوم. قرآن كريم بارها تأكيد كرده كه سنّت الهى در تدبير جهان، تغييرناپذير است. از اين رو، اين سنّت الهى كه مربوط به تدبير امور انسان‌ها و سرنوشت آنان است، همه امّت‌ها و اقوام گذشته و حال و آينده را در بر مى گيرد. چهارم. روايات فراوان (شايد در حدّ تواتر)، تداوم شب قدر را پس از پيامبر خدا مى رسانند. شمارى از اين روايات، استمرار اين شب را از آغاز خلقت و همراه انسان تا پايان عمر جهان، تأييد مى كنند. پس، آنچه در تفسير الدرّ المنثور، از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده كه: «خداوند، شب قدر را به امّت من بخشيد و آن را به پيشينيان عطا نكرده بود»، علاوه بر ضعف سند، در برابر قرائن و دلايل گذشته، قابل اعتماد نيست.