#سوره-قدر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏

إِنَّا أَنْزَلْناهُ في‏ لَيْلَةِ الْقَدْرِ (1)
وَ ما أَدْراكَ ما لَيْلَةُ الْقَدْرِ (2)
لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ (3)
تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ (4)
سَلامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ (5)

به نام خداوند رحمان و رحيم

ما اين قرآن عظيم الشان را (كه رحمت واسع و حكمت جامع است) در شب قدر نازل كرديم (1).
و تو چه مى‏دانى شب قدر چيست؟ (2).
شب قدر (در مقام و مرتبه) از هزار ماه بهتر و بالاتر است (3).
در اين شب فرشتگان و روح (يعنى جبرئيل) به اذن خدا از هر فرمان (و دستور الهى و سرنوشت خلق) نازل مى‏شوند (4).
اين شب رحمت و سلامت و تهنيت است تا صبحگاه (5).

*** صوت تدبر در سوره قدر (تدریس شده توسط آقای علی سبوحی) تقدیم می گردد.

#انفاق_در_قرآن
#سوره_مبارکه_انبیا

سوره مبارکه انبیاء غفلت را به عنوان بیماری اصلی زندگی بشر معرفی می‌کند، بواسطه غفلت، انسان‌ها از توجه به عاقبت خود و حساب‌شان که دائماً به ایشان نزدیک می‌شود، اعراض نموده و با عواقب سخت و غیرقابل جبران آن روبرو می‌شوند. برای جلوگیری از این عاقبت شوم، خداوند بواسطه فرستادن انبیاء الهی و جریان ذکر، غفلت انسان‌ها را برطرف می‌نماید.

از طرف دیگر، رسالت تمامی انبیاء الهی، اقامه امت واحده توحیدی است؛ امتی که عبودیت خداوند متعال در تمامی ارکان آن موج می زند. برپایی چنین جامعه توحیدی توسط منجی عالم بشریت، حضرت اباصالح المهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به تحقق می پیوندد و درنهایت صالحان، زمین را به ارث می برند.

بنابراین امام معصوم که خود پرچمدار عمل به اوامر و نواهی الهی است، با اقامه نماز و ایتاء زکات جامعه را به سمت یکپارچگی سوق می دهد. از این سو، انسان های صالح که همراستا با امام زمان خود در جهت ایجاد ذکر در جامعه و رفع شکاف های موجود حرکت می کنند، می توانند جزء بازوان توانمند امام در برپایی این اجتماع با شکوه جهانی باشند.

 

حکمت 16

و قال عليه السلام: تَذِلُّ الْأُمُورُ للْمَقَادِيرِ حَتَّى يَكُونَ الْحَتْفُ فِي التَّدْبِيرِ.

کارها چنان رام و پیرو مقدرات است که گاهی تباهی در تدبیر و دور اندیشی است.

چکیده مفاهیم:

تدبیر بشر نمی تواند مانع از قضا و قدر الهی باشد، گاه تقدیرات،همه تدبیرهای بشر را برهم می زند، از این رو حضرت علیه السلام می فرماید: حوادث و امور، تسلیم تقدیر هاست و آنچه خداوند خواسته است همان می شود، نه آنچه بشر تدبیر و قصد کرده است، تا جایی که همان تدبیری که بشر به خیال خود به او سود می رساند به تباهی یا مرگ منجر می شود.

نکات:

1- تمام مقدرات به دست خداست و هر کاری در عالم انجام می شود با اذن و خواست و قدرت خدا انجام می گیرد که:« لا حول و لا قوة الا بالله». بنابراین خواست و تدبیر انسان، آنگاه به سرانجام می رسد که با تقدیر و خواست الهی همراه باشد. قریش تلاش بسیاری کرد تا ندای پیامبر از مکه بیرون نرود و حتی تصمیم گرفتند که با هم شبانه پیامبر صل الله علیه و آله را بکشند، اما اراده و تقدیر الهی این بود که حضرت نجات یابد؛ از این رو با تدبیرالهی پیامبر (ص) در شب لیلة المبیت به مدینه هجرت کرد و این هجرت، آغاز جهانی شدن دعوت ایشان گردید.

2- خداوند به پیامبرش فرمود:« و هرگز در مورد کاری نگو:« من فردا آن را انجام می دهم، مگر اینکه [بگویی اگر] خدا بخواهد»(کهف:23،24). خداوند در این ایه توحید افعالی را در کنار اختیار و اراده به ما می آموزد ، اگر چه در کار خویش مجبور نیستیم اما نباید در امور مختلف، ادعای استقلال در عمل و بی نیازی از مشیت خدا و اذن او داشته باشیم.

آموزه ها:

1- اگر تمام مقدرات بدست خداست،دلهره در کارها برای چیست؟ اگر راه را با دقت و تدبیر و برنامه ریزی انتخاب کرده ایم، بقیه امور را باید به خداوند بسپاریم و از او بخواهیم که ما را از ثمرات نیکوی این مسیر بهره مند سازد.

2- در حوادث و مقدرات الهی نباید یکدیگر را مقصر بدانیم؛مثلا بگوییم تو چنان و چنین کردی یا اگر تو این کار را نمی کردی، این گونه نمی شد. یا گاهی گفته می شود اگر فلانی ماشین نمی خرید یا به مسافرت نمی رفت الان زنده بود یا دست و پایش نمی شکست!! البته گاهی نتایج نامطلوب برخاسته از انتخاب ها و اعمال نادرست خود ما است، مثلا بدون آنکه کارآیی یک دستگاه پر خطر را بدانیم آن را روشن کرده و خطراتی را متوجه خود و دیگران سازیم، در این صورت نباید همه آسیب ها و ناگواری ها را به تقدیر الهی منتسب کنیم و از پذیرش مسئولیت اشتباه خویش سرباز زنیم.

قضا و قدر بر امورند حاکم                                                                                             که تدبیر با مرگ گردد ملازم

آداب دوستی

پایداری دوستی مومنان در آخرت

«الْأَخِلاَّءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقينَ»
آن روز دوستان دنيايى دشمن يكديگرند؛ جز پرهيزكاران.(زخرف:67)

توضیح:

دوستی خوب و مناسب آن است که پایدار و ماندگار باشد. بسیاری از دوستی و محبت ها ظاهری و مقطعی است؛ یعنی هدف از آن، هدفی پایدار و حقیقی نیست و انگیزه هایی چون زیبایی، مال، هوا و هوس، منفعت طلبی، پست و مقام و…در آن دخالت دارد. از این رو هنگامی که این جلوه های فریبنده رنگ می بازد، دوستان نیز پراکنده شده و محبت ها از بین می رود. قرآن کریم تاکید می کند که هیچ چیز در جهان باقی نمی ماند؛ مگر آنچه«وجه الله» باشد و رنگ خدایی داشته باشد(قصص،88).به همین جهت است که دوستی مومنان با یکدیگر نیز پایدار می ماند؛ چون برای جلب رضایت خدا و در راستای محبت اوست. مومنان رضایت خداوند و محبت او را مقدم بر تمام دوستی ها و علائق خود قرار می دهند(بقره، 165). در روز قیامت-که نفرت و فرار دوستان و بستگان از یکدیگر است-پرهیزگاران به دوستی با هم افتخار کرده و سرخوشند. آری! این معیار بسیار مناسبی برای انتخاب دوست است که ببینیم آیا در روز قیامت نیز به دوستی با او افتخار می کنیم؟!

حدیث:

امام صادق علیه السلام:« من أحب لله و أبغض لله و أعطی لله عزوجل فهو ممن کمّل ایمانه؛ کسی که برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد و برای خدا ببخشد، از کسانی است که ایمانش کامل شده است».

خود شناسی(انسان شناسی)

خلافت الهی انسان در زمین

وَ إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَليفَةً قالُوا أَ تَجْعَلُ فيها مَنْ يُفْسِدُ فيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ قالَ إِنِّي أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُون‏
آن زمان را یاد آر که  پروردگارت به فرشتگان گفت: به یقین  جانشينى در زمين قرار می دهم،گفتند: آیا موجودی را در زمین قرار می دهی که در آن به فساد و تباهی برخیزد و به ناحق خونریزی کند؟ و حال آنکه ما تو را همواره باستایشت تسبیح می گوییم و تقدیس می کنیم؟ [پروردگار] فرمود: من[از این جانشین و قرار گرفتنش در زمین] اسراری مي دانم كه شما نمي دانيد (بقره:30).

توضیح:

بی گمان قدم اول برای پیمودن مسیر کمال برای انسان، خودشناسی است؛ به این معنا که آدمی در مبدا، مقصد و چرایی خلقت خود بیندیشد و با بصیرت و شناخت کامل از ابعاد وجودیش، در مسیر رسیدن به هدف گام بردارد. خداوند آیات متعددی از قرآن را به این موضوع اختصاص داده است.

این آیه یکی از مهم ترین این آیات است که در آن سخن از خلافت انسان بر روی زمین مطرح شده است. این آیه- که از رویداد مهم خلقت انسان حکایت می کند- هدف از آفرینش انسان را خلافت و جانشینی خدا بر روی زمین می داند. این بدان معناست که آدمی باید آیت و مظهر صفات خداوندی باشد.

حدیث:

 امام علی علیه السلام: « بتقوی الله أُمرتم و للاحسان و الطاعة خلقتم؛ شما به پروای از خدا فرمان یافته و برای نیکوکاری و فرمانبرداری[ از خدا] آفریده شده اید».