​امام موسی بن جعفر (۱۲۷یا۱۲۸ق - ۱۸۳ق) ملقب به کاظم و باب الحوائج، هفتمین امام شیعیان، در سال ۱۲۸ق، همزمان با انتقال قدرت از امویان به عباسیان دیده به جهان گشود و در سال ۱۴۸ق، پس از شهادت پدرش، امام صادق(ع)، به امامت رسید. 

دوران ۳۵ ساله امامت او با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی همزمان بود. او چندین بار از سوی مهدی و هارون عباسی زندانی شد و در سال ۱۸۳ق، در زندان سندی بن شاهک به شهادت رسید. 

دوره امامت امام کاظم(ع) با اوج قدرت خلافت عباسی همزمان بود. مناظرات و گفتگوهایی با خلفای عباسی، به منظور مشروعیت زدایی از آنان و برخی عالمان یهودی و مسیحی در منابع تاریخی و حدیثی در پاسخ به پرسش‌های آنان وارد شده است. در مسند الامام الکاظم بیش از سه هزار حدیث از وی گردآوری شده که شماری از آنها را برخی از اصحاب اجماع روایت کرده‌اند.

 امام کاظم(ع) برای ارتباط با شیعیان، سازمان وکالت را گسترش داد و در مناطق مختلف، افرادی را به عنوان وکیل تعیین کرد.

 از سوی دیگر، حیات امام کاظم(ع) همزمان با بروز انشعاباتی در شیعه بود و فرقه‌های اسماعیلیه، فطحیه و ناووسیه با آغاز امامت او و فرقه واقفیه پس از شهادت او شکل گرفت.

 منابع شیعه و سنی، تقوی، زهد، علم، عبادت، بردباری و بخشندگی وی را ستوده‌ و او را کاظم و عبد صالح لقب داده‌اند. بزرگان اهل‌ سنت به امام هفتم شیعیان احترام گذاشته و همچون شیعیان به زیارت قبر او رفته‌ و می روند.

آرامگاه امام کاظم(ع) و آرامگاه نوه‌اش امام جواد(ع) در منطقه کاظمین در شمال بغداد، به حرم کاظمین شهرت دارد و زیارتگاه مسلمانان به‌ویژه شیعیان است.