يَتَوَلَّى كُتَّابُ الْحَسَنَاتِ عَنَّا مُسْرُوريِنَ بِمَا كَتَبُوا مِنْ حَسَنَاتِنَا 

صبح که می‌شود؛ ملائک‌اَت، در بَرَم فرود می‌آیند؛ با هزار امید و دلخوشی ! 

من ناتوان‌تر از آنم که مایه‌ی شادمانی‌شان باشم!

 تو یاری‌اَم کن ؛ به وقت وداع‌شان، همانگونه که آمده‌اند بازگردند؛ بر زبان، شکر و بر دل، نشاط!