أمَّنْ یجِیبُ المُضطَرَّ إذَا دَعَاهُ وَیکشِفُ السُّوءَ وَیجْعَلُکمْ خُلَفَاءَ الأرْضِ أإلَهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِیلًا مَا تَذَکرُونَ

بلکه آیا (معبودان شما بهترند یا) کسی که درمانده را، به هنگامی که او را می خواند، اجابت می کند، و (گرفتاری) بد را برطرف می سازد، و شما را جانشینان (خود یا گذشتگان در) زمین قرار می دهد؛ آیا معبودی با خداست؟! چه اندک متذکر می شوید. (سوره نمل، آیه 62)

 نکته ها و اشاره ها

1.هرگاه تمام درها و اسباب جهان به روی انسان بسته شود و از هر نظر درمانده گردد، تنها کسی که می تواند مشکلات را برطرف سازد و نور امید را در دل ها بتاباند و دعای انسان های گرفتار را مستجاب کند، ذات پاک خداست.
رحم آر بر دلِ من کز مهر روی خوبت شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی
(حافظ)
2.در برخی احادیث از امام باقر و امام صادق علیهما السلام روایت شده که مقصود از مُضطرّ در این آیه قائم آل محمد صلی الله علیه و آله است که خدا دعای او را مستجاب و مشکلات او را برطرف می سازد و او را خلیفه ی زمین می گرداند.
البتّه این گونه احادیث مصداق روشن مضطرّ را بیان می کند و گرنه مفهوم آیه شامل هر فرد مُضطرّ که دعا کند، می شود.

 آموزه ها و پیام ها

1.هنگام برآورده شدن دعاها و رفع مشکلات، نشانه های خدا را ببینید.
2.یکی از سرچشمه های شرک غفلت و پند ناآموزی است.

منبع: تفسیر قرآن مهر، جلد پانزدهم، صفحه 220