الف) سلامت زندگی فردی:
اخلاق در سطح فردی به انسان هماهنگی و آرامش درون می‌بخشد؛ به ما می‌آموزد بهترین شیوه سالم زیستن چیست؟ به ما رذیلت‌ها را می‌شناساند و راه دوری از آنها را نیز نشان می‌دهد؛ فضایل را معرفی نموده و راه به دست آوردن آنها را معین می‌سازد .

ب) سلامت زندگی اجتماعی:
اخلاق امکان زیست بهتر فرد را در جامعه فراهم می‌آورد که برای زندگی سالم در جامعه و داشتن مناسبات درست با دیگران چه باید کرد؟ اخلاق خویشاوندی، اخلاق همسایگی، اخلاق شهروندی، اخلاق رانندگی، اخلاق کسب و تجارت و سایر حوزه‌های اجتماعی که پایبندی به آنها باعث بهبود روابط اجتماعی و بهداشت عمومی می‌شود.

ج) شکوفایی استعدادهای الهی انسان:
این سطح که عالی‌ترین سطح اخلاق است و دو سطح قبلی مقدمه این سطح به شمار می‌روند،‌فرد می‌آموزد تا چگونه استعدادهای خود را شکوفا سازد و از چه راهی برای رسیدن به کمالات نهاییِ خویش اقدام کند؟
دستور اخلاقی اسلام در اغلب مواقع، گذشت و چشم‌پوشی از خطای دیگران است.
در نتیجه عفو و گذشت، نردبانِ عزّت و سرافرازی و بهترین روشِ تعامل در عرصه‌های اجتماعی، به خصوص در زندگی امروزی شهری است.