?تصور کنید که به شدت سرماخورده اید و چند شب است که خوب نخوابیده اید. با اوقات تلخی و بی حالی از رختخواب بلند می شوید و برای رفتن به سر کار، مدرسه یا دانشگاه آماده می شوید. باران هم از یک طرف می بارد و مسیر طولانی در پیش دارید. آهسته می رانید چرا که با ترافیک سنگینی مواجه اید. مشاجره با همسرتان هنگام خارج شدن از خانه نیز ذهن تان را به خود مشغول کرده است. همان طور که در جاده رانندگی می کنید، متوجه می شوید چرخ اتومبیل پنچر شده است. در این حین چه احساسی دارید؟
طاقت این یکی رو دیگه ندارم!

⚜️اکنون روز متفاوتی را تصور کنید :

?سالم هستید و از سرماخوردگی خبری نیست و خوراک، ورزش و خواب خوبی داشته اید. شاداب از خواب بیدار می شوید. خورشید در آسمان می درخشد. روز کاری نسبتا راحتی در پیش دارید و درست طبق برنامه عمل می کنید. هنگام خروج از خانه، همسرتان به گرمی و خوش رویی بدرقه تان می کند. موقع رانندگی در خیابان، یک نفر چراغ قرمز را رد کرده و با اتومبیل شما تصادف می کند. خوشبختانه کسی آسیبی نمی بیند. وحشت می کنید، اما وقتی متوجه می شوید فقط فلز و پلاستیک خسارت دیده، آرام می شوید. با راننده اتومبیل دیگر، صحبت می کنید و مدارکتان را به یکدیگر می دهید. اتومبیل شما هنوز حرکت می کند. تصمیم می گیرید فردا صبح به شرکت بیمه زنگ بزنید.

❓در این دو مثال چه اتفاقی افتاد؟ این دو مثال چه تفاوتی با هم دارند؟ ادامه مطالب را دنبال کنید :

?در روز اول، با وجود اینکه شدت مشکل، نسبتا کم بود (پنچر شدن یک چرخ اتومبیل)، اما ظرفیت تحمل و تاب آوری شما نیز خیلی کم و محدود بود و از این رو احساس درماندگی کردید.

?در روز دوم، شدت مشکل خیلی بیشتر بود (خسارت دیدن اتومبیل)، اما ظرفیت تحمل و تاب آوری شما نیز بالاتر بود، بنابراین درمانده نشدید.

?این مثال ها نشان می دهد احساس بهزیستی و خرسندی ما بیشتر به “ظرفیت تاب آوری ما در قبال تجربه های زندگی” بستگی دارد تا “شدت و وخامت خود تجربه ها".

☑️ افزایش چنین ظرفیتی در خود، به مرور زمان تحمل تجربیات دشوار را آسان تر می سازد و ما را به راحتی درمانده نمی سازد.

? مركز مشاوره دانشگاه تهران