نقل می کنند در زمانهای قدیم مردی، پیرزن مشاطه ای را واسطه کرد تا همسری برایش بیابد، در نهایت کمالات ظاهری و باطنی!

پس از چندی، پیرزن که در کار مشاطه گری و بزک کردن استاد بود، زنی را همراه خود نزد مرد آورد و بنا شد با هم صحبت کنند.

مرد نگاهی به زن انداخت و به پیرزن گفت: چشمان این زن که لوچ است! پیرزن گفت: خب چه بهتر؛ خیالت راحت است که مرد دیگری به او نظر نخواهد داشت.

مرد باب صحبت را با آن زن باز کرد اما متوجه شد که او لکنت زبان شدیدی دارد دوباره رو به آن مشاطه کرد و گفت: زبانش هم که الکن است! پیرزن گفت: چه بهتر! دیگر در خانه با سخن گفتن زیاد، سرِ تو را نمی خورد!

مرد گفت: بهتر است به داخل منزل رویم و صحبت کنیم؛ ناگهان دید پای زن لنگ می زند و یکی از پاهایش از دیگری کوتاهتر است! به پیرزن گفت: پاهایش هم که لنگ است! دوباره پیرزن با حاضر جوابی پاسخ داد: اینکه حُسن است؛ خیالت راحت است که همیشه در خانه می نشیند و بیرون نمی رود!

مرد بخت برگشته که با همه این اوصاف همچنان راضی به ازدواج بود، باب صحبت را با آن زن لوچِ الکنِ لَنگِ باز کرد؛ کمی که از صحبتهایشان گذشت، مرد متوجه شد که این زن، شیرین عقل هم هست!

این بار با عصبانیت رو به پیرزن کرد و گفت: این بود آن زن صاحب کمال و زیبایی؛ این که دیوانه است و عقل درست و حسابی ای ندارد!

پیرزن با پررویی رو به مرد کرد و گفت: وا! این همه حسن داشت؛ حال به خاطر این یک عیب ترش رویی می کنی! این یک عیب را به آن همه حسن ببخش!

حکایت ما و برجام هم همین است؛ برجام، هسته ای ما را تعطیل کرد؛ سیمان در راکتور اراک ریخت؛ دانشمندان جوان را بیکار یا اخراج کرد؛ سایه جنگ و تهدید را هم برنداشت؛ عزت هم به پاسپورتها برنگشت و …. اکنون که تحریمها هم لغو نشد که هیچ، تحریم جدید هم اضافه شده است؛ به دولتمردان که انتقاد می کنی، پاسخهایشان چیزی بیشتر از پاسخ آن پیرزن نیست!

این همه حسن و دستاورد داشته برجام؛ عینک بزنید تا ببینید! حالا یک تحریم ناچیز هم اضافه شده که قبلا هم بوده و چیز جدیدی نیست! نباید زحمات مذاکره کنندگان را نادیده بگیرید!

این بار هم داستان، داستان بزک است؛ می خواهند برجام خسارت محض را موهبت خدا جا بزنند!
حسین نقی

 در صدر اسلام، آن کسانى که ممدوح واقع شدند - حالا توى فرهنگ ما، بر طبق عقیده‌ى ما - بیش از آنچه که به خاطر نماز و عبادتشان ممدوح واقع شدند، به خاطر موضعگیرى‌هاى سیاسى‌شان، اجتماعى‌شان و مجاهدتشان ممدوح واقع شدند . ما ابى‌ذر را، یا عمار را، یا مقداد را، یا میثم تمار را، یا مالک اشتر را کمتر به عبادتشان مدح می کنیم. تاریخ، اینها را به آن مواضعى میشناسد که این مواضع، تعیین‌کننده بود؛ حرکت کلان جامعه را توانست هدایت کند، شکل بدهد و به پیشرفت این حرکت کمک کند.

 آنهائى هم که مذمت شدند، همین جور. خیلى از بزرگان که مورد مذمت قرار گرفتند، به خاطر شرب خمر مذمت نشدند، به خاطر بى‌نمازى مذمت نشدند؛ به خاطر عدم حضور در آنجائى که حضورشان لازم بود، مذمت شدند. تاریخ، اینجورى ثبت کرده؛ نگاه کنید، ببینید.

دیدن امام زمان علیه السلام محال نیست و توفیق زیارت ایشان امتیاز بالایی است.
در دعاها نیز از خداوند متعال می خواهیم که این دیدار را نصیبمان فرماید: « اللهم ارنی الطلعه الرشیده» .
همچنین بنابر منابع اسلامی وقتی مردم امام زمان علیه السلام را در زمان ظهور ببینند، خواهند گفت: « ما ایشان را چند بار دیده بودیم!»

از سویی دیگر بخواهیم مساله را از دیدگاه قرآن بررسی کنیم، ماجرای حضرت مهدی علیه السلام شبیه داستان حضرت یوسف علیه السلام است: « فعرفهم و هم له منکرون» به آن معنا که یوسف برادرانی را که ده ها سال او را ندیده بودند، شناخت؛ ولی آن ها او را نشناختند.

آنچه در این میان مهم است، توجه به دو مساله است.

اول آن که ما مامور نیستیم برای دیدن امام زمان علیه السلام به منطقه، مسجد یا واسطه ی رجوع کنیم.
در آیات و روایات در این مورد سفارشی نشده است؛ ولی مکلفیم در زمان غیبت به مجتهد جامع الشرایط ( فقیه عادل بی هوس) که در حلال و حرام الهی صاحب نظر است، مراجعه کنیم و کلام او را برای خود حجت بدانیم و به آن عمل کنیم.
دوم این که نباید فریب افراد شیاد را بخوریم که با ادعای ملاقات با امام عصر علیه السلام افرادی را دور خود جمع کرده، از این راه نان می خورند و باید به هوش باشیم که تعداد مدعیان دروغین کم نیست.
 ملاقات با امام، ارواحنافداه، در مواردی نیز انجام شده است؛ اما به گونه ای بوده که افراد، بعداً متوجه شدند که آن شخص حضرت مهدی علیه السلام بوده است. همچنین این ملاقات ها با اراده حضرت صورت گرفته است، نه با اراده ملاقات کننده.

استاد محسن قرائتے

چرا ما برای رفتگان قرآن میخوانیم
آیا حدیث یا سندی برای این مطلب وجود دارد؟

پاسخ شبهه:

در خصوص اثبات استحباب قرائت قرآن برای اموات دو نوع دلیل می توان بیان کرد:

نوع اول
روایاتی که به صورت کلی بیان می کند به یاد #اموات و #گذشتگان باشید و آنها از کارهای نیک شما بهره می برند؛
و روشن است که قرائت قرآن یکی از کارهای نیک و پسندیده است. در این مورد روایاتی وجود دارد که به بعضی اشاره می شود:

از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است: «مردگانتان را که در قبرها آرمیده اند از یاد نبرید. مردگان شما امید احسان شما را دارند. #مردگان شما زندانی هستند و به کارهای نیک شما رغبت دارند. آنها خود، قدرت انجام کاری را ندارند، شما صدقه و دعائی به آنها هدیه کنید.»[1]

حضرت امام صادق (ع) می فرمایند:«مرده به خاطر طلب #رحمت و #آمرزشی که برای او می شود شادمان می گردد، همان گونه که زنده بوسیله هدیه ای که به او می دهند، خوشحال می گردد.»[2]

نوع دوم
روایاتی است که آثار #قرائت_قرآن برای اموات را بیان می کند؛ مانند این روایت:
حضرت امام رضا (ع) فرمودند:«هر که #قبر_مؤمنی را زیارت کند و در کنار آن هفت مرتبه إنّا انزلناه بخواند، خداوند او را با صاحب قبر می آمرزد.»[3]

1] . یزدی، شیخ حسن بن علی، انوار الهدایة، ص 115، چاپخانه نعمان، نجف.
2] . محجة البیضاء، ج 8، ص 292.
[3] . مجلسی، محمدباقر ، بحار الأنوار، ج 79، ص 169، از منشورات چاپخانه اسلامیه، تهران.

 آیت الله جوادی آملی:

 هنگامی كه شیطان به خداوند گفت:
من از چهار طرف (جلو، پشت، راست و چپ) انسان را گرفتار و گمراه می‏كنم.

فرشتگان پرسیدند:
شیطان از چهار سمت بر انسان مسلّط است، پس چگونه انسان نجات می‏یابد؟

خداوند فرمود: راه بالا و پایین باز است❗️

 راه بالا نیایش و راه پایین سجده و بر خاك افتادن است.

 بنابراین، كسی كه دستی به سوی خدا بلند كند یا سری بر آستان او بساید می‏تواند شیطان را طرد كند.

 تفسیر موضوعی قرآن، مراحل اخلاق در قرآن، ج 11، ص 108