«تبلیغ دین علاوه بر اخلاص وشور وتوفیق الهی،نیاز به یک سری اطلاعات وسیعی دارد،از جمله آشنایی به قرآن کریم ونهج البلاغه،سیره پیامبر اکرم صل اله علیه وآله وایمیه معصومین وکلمات بزرگان،آشنایی با شعروتمثیل،آشنایی با مشکلات وروحیات مردم،داشتن سلیقه لازم که برای هرصنف مطلب ویژه آماده کند،آشنایی بامسایل اجتماعی وروان شناسی،آشنایی با مسایل ومشکلات وآگاه بودن از توطیه هاوخطوط فکری وشیطنتها وعمل به آنچه می گوید.»(قرآن وتبلیغ،محسن قرایتی،ص25)

امام حسن علیه السّلام شیرین بیان، خوش معاشرت و با الفت و محبوب بود. پیر و جوان، و عموم مردم او را برای خصایص حمیده‌ای که داشت، دوست می‌داشتند. همواره به مردم عطا و بخشش می‌کرد؛ چه از او درخواست می‌کردند و چه تقاضایی نمی‌کردند.

پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، در تعقیب می‌نشست، سپس به دیدار کسانی که می‌بایست می‌رفت، و به آنان مهر و محبّت می‌نمود. وقتی نماز ظهر را می‌خواند، در مسجد می‌نشست و به مردم علم و ادب می‌آموخت.

کرم و سخاوت حضرت مجتبی علیه السّلام نیز امر عجیبی است. سخاوت حقیقی که بذل خیر به داعی خیر، و بذل احسان به داعیِ احسان باشد، از صفات ممتاز و از جمله خصایصی است که خدا آن را دوست می‌دارد.

امام حسن مجتبی علیه السّلام این صفات عالی را در روشن ترین مظاهر و بلندترین مفاهیم و معانی‌اش دارا بود؛ تا حدّی که آن حضرت را «کریم اهل البیت» لقب دادند.

صفت سخاوت، صفتی بود که امام حسن علیه السّلام به علّت جود و سخا و کرم و کمک به ضعفا و احسان به امّت و انفاق اموال بر فقیر و غنی، بدان معروف و مشهور شده بودند.

امام، برای مال دنیا ارزشی قایل نمی‌شد و اهمیّتی به آن نمی‌داد؛ مگر آن که به وسیله آن، گرسنه‌ای را سیر کند و برهنه‌ای را بپوشاند و به کمک مصیبت زده‌ای بشتابد؛ یا قرض مقروضی را بپردازد.

سخاوت، عنصری از عناصر ذاتی و جزئی از اجزای وجود امام علیه السّلام بود. با آن که سیل نیازمندان و انبوه انسان‌های محتاج، بر در خانه امام علیه السّلام ازدحام می‌کردند، باران سخای آن حضرت بر همه می‌بارید و هیچ سایلی را از درِ خانه کرمش، رد نمی‌کرد.

از آن حضرت سؤال شد: چگونه است که نمی‌بینم سایلی را رد نمی نمایی؟

امام پاسخ داد: من خود سایل درگاه خدا هستم؛ شرم می‌کنم که خود سایل باشم و سایلی را رد کنم.

«إنَّ هذَا الْقُرْآنَ یهْدی لِلَّتی هِی أَقْوَمُ وَ یبَشِّرُ الْمُؤْمِنینَ الَّذینَ یعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْراً کبیراً»

بی تردید این قرآن به استوارترین آیین هدایت می کند، و به مؤمنانی که کارهای شایسته انجام می دهند، مژده می دهد که برای آنان پاداشی بزرگ است.(سوره اسراء آیه 9)

توضیح 
قرآن کریم نقشه راه زندگی انسان ها را ترسیم می نماید. این کتاب آسمانی، تبیین کننده «صراط مستقیم» است؛ یعنی به راهی که مستقیم ترین و صاف ترین و پابرجاترین راه ها در کمال انسان است، دعوت می کند.
کسی که شیوه و آیین زندگی خود را بر محور دستورات قرآن قرار دهد، بی تردید به موفقیت و رستگاری دست خواهد یافت؛ زیرا راهی را برگزیده است که نقشه آن را موجودی حکیم و آگاه ترسیم کرده است. راهی که قرآن به سوی آن هدایت می کند، راه ولایت اهل بیت عنوان شده است. این مطلب از هم آهنگی قرآن و عترت حکایت می کند.
اگر مسلمانان از دستور جامع اين كتاب استفاده كنند ذلّت نخواهند ديد. تا زمانى كه اين قرآن بين مسلمين حكومت مى‏كند، مسلمانان تسليم ما نخواهند شد، مگر اينكه بين آنها و اين قرآن جدايى بيفكنيم.
قرآن تنها كتابى است كه قوانين ابدى و ثابت دارد.

منبع: تفسير نور، ج‏5، ص 25-مکارم شیرازی، ناصر، گفتار معصومين(ع)، ج‏1، ص 119

امام حسن مجتبی علیه السلام روز عید فطر بر گروهی از مردم می گذر کرد که مشغول بازی  وخنده بودند،بالای سر آنها ایستاد وفرمود«إنَّ الله جعل شهر رمضان مضمارا لخلقه فیستبقون فیه  بطاعته إلی رضوانه فسبق قوم ففازوا ونخلف آخرون فخانوا»

«براستی خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه برای خلق خود قرار داده است تا بوسیله طاعت او برای جلب رضایت خداوندبر یکدیگر سبقت گیرند.مردمی سبقت گرفتند وکامیاب گشتند ودیگران کوتاهی کردند وناکام ماندند.»