امیرالمومنین علی(ع): خداوند واجباتى را برعهده شما گذاشته، آن را ضایع نکنید، و حدودى را مقرّر فرموده از آن تجاوز ننمایید، و از امورى نهى نموده حرمت آن را از بین نبرید، و مسائلى را بر شما تکلیف نکرده و آنها را از روى فراموشى وانگذاشته پس خود را نسبت به آنها در زحمت نیندازید.
حکمت 105

#شعر_توحیدی
#مثنوی

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده…

آنچه تغیّر نپذیرد تویی
وآن‌که نمرده‌ست و نمیرد تویی…

هر که نه گویای تو خاموش به
آنچه نه یاد تو فراموش به…

روشنی عقل به جان داده‌ای
چاشنی دل به زبان داده‌ای…

از پی توست این همه امّید و بیم
هم تو ببخشای و ببخش ای کریم

چارۀ ما ساز که بی یاوریم
گر تو برانی به که روی آوریم!…

وین چه زبان این چه زبان‌دانی است؟
گفته و ناگفته پشیمانی است…

در صفتت گنگ فرو مانده‌ایم
من عَرَفَ الله فرو خوانده‌ایم…

چون خجلیم از سخن خام خویش
هم تو بیامرز به اِنعام خویش…

یار شو ای مونس غم‌خوارگان
چاره کن ای چارۀ بی‌چارگان

قافله شد، واپسی ما ببین
ای کس ما، بی‌کسی ما ببین

بر که پناهیم؟ تویی بی‌نظیر
در تو گریزیم، تویی دست‌گیر

جز درِ تو، قبله نخواهیم ساخت
گر ننوازی تو، که خواهد نواخت؟

دست چنین پیش که دارد، که ما
زاری از این بیش که دارد، که ما

درگذر از جرم که خواهنده‌ایم
چارۀ ما کن که پناهنده‌ایم…

نظامی گنجوی

#بهار_به_طعم_خدا

با آمدن «بهار»، طبیعت بی جان و مرده، حیات دوباره می‌یابد و روح طراوت و خرمی بر آن دمیده می‌شود. با آمدن بهار، اشک شوق از چشمه‌ها و رودها جاری می‌شود و دشت و صحرا با صدها رنگ زینت می‌یابد. موج سبز حیات از هر روزن خاک دریایی می‌شود و سرود خوش آهنگ هستی، در دشت و چمن به گوش می‌رسد. خواب از چشمان خمار درخت‌ها و گیاهان زدوده می‌شود و با عطر شکوفه و شوق نسیم، خاطره سرما و خزان فراموش می‌گردد. قلب دردمند پرندگان با رویش جوانه‌ها تسکین می‌یابد و آزردگی خاطر پروانه‌های مهجور و محبوس، با طنازی گل بر طرف می‌شود. گل خنده، بر سیمای ابرها و بادها، نشانده می‌شود و با ترانه‌های باران و قطرات شبنم، هر وجودی به شعف در می‌آید. حریر سبز طبیعت، پرده بر منظره غم بار دل مردگی‌ها می‌کشد و شکوه دوباره زندگی، رویش، شکوفایی، اعتدال و سرزنده بودن را به نمایش در می‌آورد.
امام مهدی نیز بهار« انسان‌ها و جامعه ها»، « دل‌ها و دین ها» و« اندیشه‌ها و خردها» است. وجود بشر و اجتماع، از او حیات دوباره می‌گیرد و رونقی بسزا در جهان می‌افتد. با آمدن او حتی طبیعت نیز نه یک بهار؛ بلکه هزاران بهار را در یک آن می‌بیند. دگرگونی شگفت آوری در زمین و زمان مشاهده می‌شود: «نور» سراسر گیتی را فرا می‌گیرد ؛ «عدل» بر سریر عزت و عظمت می‌نشیند؛ «عقل» شکوفاتر از گل‌ها می‌شود؛ «دین»، احیا شده و رونق می‌گیرد؛ «جامعه» اصلاح و پاکسازی می‌گردد؛ «انسان» لباس کرامت و معنویت می‌پوشد؛ «حق» بر کرسی حکومت و سیاست باز می‌گردد؛ «کمال» در سر منزل مقصود بشر قرار می‌گیرد؛ «هدایت» چو خورشید فروزان بر جان‌ها می‌تابد؛«بصیرت» هنر فرزانگی و برازندگی می‌شود؛ «صلح» آرامش خاطر هر جنبنده ای را فراهم می‌سازد ؛«ایمان» انسان‌ها را محبوب خالق می‌کند؛«اخلاق» برکات آسمان و زمین را جلب می‌کند و….
?بهار و مهدویت،ص۱۰۸

تازگي، نو و جديد شدن از ديگر ويژگي‌هاي بهار است، كه جان را صفا مي‌بخشد:
بهار جان ها، مهدي زهرا نيز، با تازگي توام است، جاهليت‌ها را زدوده و اسلام را از نو بنا مي‌نهد. امام صادق (ع): يصنع كما صنع رسول اللّه يهدم ما كان قبله كما هدم رسول اللّه امر الجاهليه و يستأ نف الاسلام جديدا بعد ان يهدم ما كان قبله. او چون پيامبر عمل مي‌كند، چنان كه پيامبر آن چه در قبل بوده را از بين برده، جاهليت را نابود ساخته و اسلام را بنا نهاد، او نيز گذشته را نابود و پس از ريشه كن ساختن بدعت ها، اسلام را از نو پياده مي‌كند. امام جواد (ع): يقوم بامر جديد و سنه جديده و قضاء جديد. . امر، سنت و قضاي جديدي را اقامه مي‌سازد.
تنها بهار، ص۲

ويژگي بهار، حيات بخشيدن است

باران‌هاي حياتبخش بهاري، زمين مرده را پس از مدت‌ها خواب و مرگ حيات مي‌بخشد. استعدادها شكوفا مي‌شود. بذر خشك مرده كه باور نمي شد، چيزي را در درون داشته باشد,شكوفا شده، گياه زيبايي مي‌گردد. زمين خشك و نفوذناپذير با بارش پياپي باران، رام گشته و آن چه در درون دارد، به وزش باد بهاري مي‌سپارد. بذرهايي كه سالم به خاك سر سپرده اند، رجعتي دوباره مي‌يابند و به روي بهار لبخند مي‌زنند و در سرسبزي طبيعت، به ياري اش بر مي‌خيزند، بهار زيباي پيامبر صلوات الله علیه و اله نيز چنين مي‌كند.
مهدي برترين حيات بخشي است كه آرزوي تمام انبياء و اوصياء را به هدف اجابت مي‌رساند: امام صادق (ع) در تفسير آيهِ شريفه (اعلموا ان اللّه يحيي الارض بعد موتها) ؛ «بدانيد كه خداوند زمين را پس از مرگش زنده مي‌سازد». فرمود: «كُفر ا هلها فيحيها اللّه بالقائم؛ پس از مرگ زمين به وسيلهِ كافر شدن مردمان، خداوند آن را به وسيلهِ قائم (عج) زنده مي‌كند. » امام باقر (ع) درتفسير همين آيه فرمود: يحييها بالقائم (ع) فيعدل فيها، فيحيي الارض بعد موتها بالظلم. خداوند آن را به وسيلهِ قائم (ع) زنده مي‌كند. پس عدالت را در آن به اجرا درميآورد و زمين را زنده مي‌سازد. پس از آن كه به وسيلهِ ستم مرده باشد. جعلهم حياه للانام و مصابيح للظلام.
خداوند آنان را مايه حيات مردم، و مشعل‌هاي هدايت در گمراهي‌ها قرار داد.
اين دم ابدال باشد ز آن بهار                                                           در دل و جان رويد از وي سبزه زار