«وَ إِنِ امْرَأَةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشُوزاً أَوْ إِعْراضاً فَلا جُناحَ عَلَيْهِما أَنْ يُصْلِحا بَيْنَهُما صُلْحاً وَ الصُّلْحُ خَيْرٌ وَ أُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَ إِنْ تُحْسِنُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبيرا»

و اگر زنی از ناسازگاری شوهرش یا روی گردانی اش(از حقوق همسرداری) بیمناک است، بر آن دو مشقتی نیست که با یکدیگر به طور شایسته آشتی کنند،[اگر چه به چشم پوشی بخشی از حقوقشان باشد] و [در حقیقت] صلح و آشتی بهتر است، و بخل نزد نفوس[آدمیان] حاضر است[به این خاطر هر یک از دو زوج در عفو و گذشت و سازش و ادای حقوق بخل می ورزند]، و اگر[شما شوهران] نیکی کنید و [از سرکشی و ناسازگاری نسبت به زنان] بپرهیزید [از ثواب و پاداش حق بهره من می شوید]؛ یقینا خدا همواره به آنچه انجام می دهید، آگاه است.(نساء:128)

توضیح:

در طول زندگی مشترک گاه مواردی میان زن و شوهر به وجود می آید که موجب اختلاف آن دو می گردد. توصیه ی اکید اسلام به همسران، رفع اختلافات خانوادگی و تلاش برای صلح و دوستی در محیط ارزشمند خانواده است. قرآن اختلاف همسران را ناشی از رسوخ کبر و بخل در قلب هایشان می داند و به مومنان گوشزد می نماید که احسان و تقوا و خوشرویی مهم ترین عناصر موفقیت در زندگی مشترک است.

حدیث: امام علی علیه السلام:« أحسن الصحبة لها لیصفو عیشک؛ با همسرت خوش رفتار باش تا زندگی ات با صفا گردد»

پیروانت می گویند که هیچ چیزی در آسمان و زمین نیست مگر اینکه به آن آگاه هستی. اگر از پیامبر صلی الله علیه و آله تعداد خرمای درختی را می پرسیدند، درست می گفت. تو چه طور؟ به من بگو این درخت چند خرما دارد؟
این را معاویه از سر انکار و امتحان پرسید.
چهار هزار و چهار دانه، این را امام با قاطعیت گفت.
خرماها را که شمردند چهار هزار و سه دانه بود.
فرمود: باید دانه ای را پنهان کرده باشند. درست گفته بود.
یک دانه در دست عبدالله بن عامر بود.

✨درختان خرما از بی آبی خشک شده بود.زیر یکی از همان درختها فرشی انداختند.
یکی از همراهان نگاهی به درخت خشک شده کرد و با افسوس گفت: اگر این درخت خشک نشده بود از آن می خوردیم.
امام فرمود: رطب میل دارید؟ گفتند: آری.
داستان امام که آبشار نیایش و خواهش شد، درخت به اعجاز امامت، سبز گشت، برگ آورد و رطب داد؛ آن قدر که همه اهل قافله با شادی این خاطره، کامشان را شیرین کنند.

روزی امام حسن علیه السلام کودکی را دید که نان خشکی در دست دارد. لقمه‌ای از نان را خود می‌خورد و لقمه‌ای را به سگی که در آنجا بود می‌دهد، و آن کودک از فرزندان یکی از بردگان بود. امام از او پرسید: پسر جان، چرا چنین می‌کنی؟ کودک جواب داد: من از خدای خود خجالت کشیدم که خودم غذا بخورم، و حیوانی گرسنه به من نگاه کند و من به او غذا ندهم.

امام حسن علیه السلام از روش و سخن زیبای این کودک بسیار خوشحال شد، غذا و لباس فراوانی به آن کودک عطا کردند. سپس آن کودک را از اربابش خرید و آزاد نمود.

ابْنَ آدْم عَفِّ عَنِ مَحارِمِ اللّهِ تَکنْ عابِداً: ای فرزند آدم! نسبت به محرمات الهی، عفیف و پاک دامن باش تا عابد و بنده خدا باشی؛
و ارْضِ بِما قَسَّمَ اللّهُ سُبْحانَهُ لَک تَکنْ غَنِیاً:  راضی باش بر آنچه خداوند سبحان برایت تقسیم و مقدّر نموده است، تا همیشه غنی و بی نیاز باشی. نسبت به همسایگان؛
و أحْسِنْ جَوارَ مَنْ جاوَرَک تَکنْ مُسْلِماً: به دوستان و هم نشینان خود نیکی و احسان نما تا مسلمان محسوب شوی؛
و صاحِبِ النّاسَ بِمِثْلِ ما تُحبُّ أنْ یصاحِبُوک بِهِ تَکنْ عَدْلاً: با افراد [مختلف] آنچنان برخورد کن که انتظار داری دیگران همان گونه با تو برخورد کنند.

?نزهه النّاظر و تنبیه الخاطر، ص79، ح 33

امام حسن مجتبی عليه السلام:

? ما بَقِىَ فِى الدُّنْيا بَقِيَّةٌ غَيْرَ هَذَا القُرآنِ فَاتَّخـِذُوهُ إماما يَدُلُّكُمْ عـَلى هُداكُمْ، وَإنَّ أَحَقَ النّاسِ بِالقُرآنِ مَنْ عَمِلَ بِهِ وَإنْ لَمْ يَحْفَظْهُ وَأَبْعَدَهُمْ مِنْهُ مَنْ لَمْ يَعْمَلْ بِهِ وَإنْ كانَ يَقْرَأُهُ

? تنها چيزى كه در اين دنياى فانى، باقى مى ماند قرآن است، پس قرآن را پيشوا و امام خود قرار دهيد، تا به راه راست و مستقيم هدايت شويد. همانا نزديك ترين مردم به قرآن كسانى هستند كه بدان عمل كند، گرچه به ظاهر (آيات) آن را حفظ نكرده باشند و دورترين افراد از قرآن كسانى هستند كه به دستورات آن عمل نكنند گرچه قارى و خواننده آن باشند

ارشاد القلوب، ديلمى، صفحه102

?افق حوزه