كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ (26)
وَ قيلَ مَنْ راقٍ (27)
وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ (28)
وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
إِلى‏ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ (30)

این چنین نیست[که می پندارید]، هنگامی که جان به گلوگاه رسد؛

و [کسان بیمار] گویند:درمان کننده ی این بیمار کیست؟

و [بیمار] یقین می کند[ که با رسیدن جان به گلوگاه] زمان جدایی [از دنیا و ثروت و زن و فرزند] فرا رسیده است؛

و ]از سختی جان کندن] ساق به ساق به هم می پیچد؛

آن روز، روز سوق و مسیر به سوی پروردگار توست.(سوره قیامت)

توضیح:

مرگ آغاز مشاهده ی سزای اعمال است. از این رو مرگ کافران و فاجران با ومنان تفاوت دارد. گروه اول با مشاهده ی فرشته ی مرگ، به وحشت فرو می روند که اکنون زمان جدایی از دلبستگی هایشان فرا رسیده است. فرشتگان قبض روح با اهانت و تحقیر بر صورتشان سیلی می زنند که جان های خویش را بیرون آورده و خود را برای غذایی خوارکننده آماده سازید.(انعام،92). این آیات نیز از سختی جان کندن آنان و ناکارآمدی قدرت های پوچ خیالی در آن لحظه حکایت می کند.

حدیث: امام سجاد علیه السلام:

« والله إن القبر لروضة من ریاض الجنة أو حفرة من حفر النار: به خدا سوگند! قبر یا باغی از باغ های بهشت است و یا چاهی از چاه های سوزان دوزخ».