نقل است جوانی شبهای زيادی ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﻀرع ﺑﻮﺩ؛
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ تا اﺳﺘﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺩﯾﺪ
ﮐﻪ اﻭ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ می کند
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﯾﻦ ﻫﻤﻪ عبادت و ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ برای چيست؟
ﺷﺎﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﯼ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ: به این سوال جواب بده
ﺍﮔﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﺭﺍ ﭘﺮﻭرﺵ ﺩﻫﯽ ﻫﺪفت ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﻡ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺼﺮﻑ می شوی؟
ﺷﺎﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ: خب ﻧﻪ چون نمی توانم ﻫﺪﻑ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﺨﻢ ﻃﻼ ﺩﻫﺪ ﺁﯾﺎ باز ﺍﻭ را خواهی ﮐﺸﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﮔﺮﺩﯼ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ
ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺁﻥ ﺗﺨﻤﻬﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪاوند ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺵ؛
ﺗﻼﺵ ﮐﻦ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ، ﮔﻮﺷﺖ، ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺖ ﮔﺮﺩﯼ
ﺗﻼﺵ ﮐﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ، ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ، ﻣﻔﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺷﻮﯼ ﺗﺎ در ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ، ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺣﻤﺖِ خداوند قرار گيری
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﺪ،
اﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ تفکر، ﺣﺮﮐﺖ، ﺭﺷﺪ، ﺗﻌﺎﻟﯽ، ﻭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﺩ، ﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ و عبادت کورکورانه.