خانواده‌اي از دست فرزند شرورشان كلافه شده بودند. بي‌ادبي فرزند خردسال، پدر و همه اهل منزل را رنج مي‌داد. بيرون از منزل نيز كسي از آزار و اذيت او آسايش نداشت. پدر نيز هر بار او را به باد كتك مي‌گرفت، به اميد اين كه بر اثر تنبيه، دست از كارهاي زشت بردارد؛ اما فايده‌اي نداشت.
روزي دست فرزند خود را گرفت و نفس زنان، نزد حضرت ابوالحسن ـ عليه السّلام ـ آورد و از وي شكايت كرد. حضرت نگاهي به آن مرد كرد و خواست راه و روش تربيت كردن را به او بياموزد. فرمود: «فرزندانت را نزن.» مرد از خودش پرسيد: پس چگونه فرزندم را تربيت كنم. منتظر بود تا ادامه كلام امام را بشنود.
امام ادامه داد: «براي ادب كردنش از او دوري و قهر كن.» مرد گويا دنياي جديدي در تربيت فرزند به رويش گشوده شد. در همان لحظه تصميم گرفت شيوه قهر و دوري را پيشه خود را سازد و با فرزندش سخني نگويد. در همين فكر بود كه ادامه كلام امام، او را آگاه‌تر كرد. امام فرمود: «ولي مواظب باش قهرت زياد طول نكشد و هر چه زودتر با فرزندت آشتي كن.»[1]

بيان:
شيوه تنبيه بدني در تربيت كودك هيچ تاثيري ندارد، بلكه نتيجه عكس دارد. چون علاوه بر عادت به تنبيه، عظمت و ابهت پدر و مادر و يا معلم را نزد كودك خدشه‌دار مي‌كند و راه براي تربيت بعدي نيز بسته مي‌شود.
———————
[1] . بحارالانوار، ج101، ص99