هنگامی که امام ابو الحسن علی بن موسی الرّضا علیه السّلام متولّد گردید، زمین درخشید و موج شعف و شادی خاندان پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله را فرا گرفت، امّا امام کاظم علیه السّلام با مسرّت بیشتری اخبار تولّد کودک خجسته‌اش را دریافت کرد و با سرعت به سوی همسرش شتافت و به او تبریک گفت و فرمود: من به تو تبریک می‌گویم، ای نجمه. این نشانی است از شرافت برای تو از جانب خداوند.
امام کاظم علیه السّلام کودک خجسته‌اش را گرفت و او را در پارچه سفیدی پیچید و برایش مراسم شرعیه به جای آورد: در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و آب شیرین طلب نمود و به فکّ پایین او چشانید، سپس کودک را به مادرش برگرداند و فرمود: بگیر او را، زیرا او پایگاه خدا بر روی زمین است.
اوّلین منظره‌ای که نوه پیامبر اکرم، حضرت امام رضا علیه السّلام، در دنیای هستی نظاره کرد، جمال زیبای پدرش رهبر پارسایان و امام موحّدین بود و اوّلین صدایی که به گوشش رسید،الفاظ زیبای «اللّه اکبر» و «اشهد ان لا اله الّا اللّه» بود. این کلمات مشعشع، اسرار هستی و صدای پارسایان است.
امام کاظم علیه السّلام فرزند خجسته‌اش را به نام جدّ گرامیش امام امیر المؤمنین علی علیه السّلام نامید تا به نام او تبرّک جسته باشد که نماینده بزرگترین شخصیت آفریده شده در جهان اسلام است و تمام صفات خوب جهان را داراست.
پژوهشی دقیق در زندگانی امام رضا علیه السلام - باقر شریف قرشی