عنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْيَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتَّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلَا يَرُدَّ يَدَهُ حَتَّى يَمْسَحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ.

امام‌صادق علیه‌السلام فرمود:
 هیچ بنده‌ای دست خود را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی‌کند مگر اینکه خداوند عزوجل حیا می‌کند آن را خالی بازگرداند و از رحمت خود هرآنچه بخواهد در آن قرار می‌دهد؛ پس هرگاه دعا می‌کنید پس از دعا دست به سر و صورت خود بکشید.

 کافی، ج2، ص471