سوم اينكه گروهي از نخبگان جامعه به اين نتيجه رسيدند كه ساختار جامعه بايد به گونه اي باشد كه امكان يك زندگي مومنانه براي احاد آن فراهم شود و در مقابل، امكان يك زندگي غير مومنانه محدود تر شود؛ چرا كه هدف نهايي در ساختار اداره جامعه ايجاد زندگي مومنانه است، از اين رو مساله سبك زندگي جايگاه ويژه اي يافت؛ چرا كه سبك زندگي مومنانه مهم تر از باورهاي مومنانه است؛ باورهاي مومنانه لزوما به سبك زندگي منجر نمي شود ولي آنچه در سبك زندگي اهميت دارد، عمل فرد است؛ يعني عمل فرد بايد مومنانه باشد نه اظهار او. بنابراين سبك زندگي از قابليت ويژه اي برخوردار است تا مسائلي مانند نحوه غذا خوردن، پوشش، روابط اجتماعي، روابط با همسر و فرزندان و بسياري ديگر از گزاره هاي ديگر را در خود جاي دهد. از اين رو مساله سبك زندگي از سوي نخبگان فرهنگي به ويژه مقام معظم رهبري (مد ظله العالي)بيان شد تا ضمن پيشگيري از رسوخ سبك هاي غربي، الگو و سبك زندگي ايراني اسلامي تقويت و نهادينه شود.