در زندگی، چیزهای فراوانی وجود دارند که می‌شود به خاطر آنها زندگی بانشاط و شادی داشت.

مقایسه صعودی (یعنی مقایسه کردن خود با افراد بالاتر در مادّیات) سبب می‌شود که انسان آنچه را در خود دارد، نبیند و پیوسته حسرت زندگی دیگران را بخورد. امام صادق علیه‌السلام در این باره می‌فرماید: بپرهیزید از این که به آنچه در دست فرزندان دنیاست، چشم بدوزید؛ چرا که هرکس به آن چشم بدوزد،… نعمتی را که نزد اوست، کوچک می‌شمرد و در نتیجه، سپاس گزاری او کاهش می‌یابد.

زندگی در این دنیا برای هیچ کس کامل نیست. بدون شک، زندگی «داشته‌ها» و «نداشته‌ها»ی فراوانی دارد.

اگر انسان به داشته‌های خود توجّه کند و از آنها لذّت ببرد، راحت‌تر می‌تواند نداشته‌ها را تحمّل کند. اما اگر کسی داشته‌های خود را نبیند، زندگی را یکسره محرومیت می‌داند و در آن، هیچ نقطه امیدی نمی‌یابد و همه زندگی، یکپارچه برای او سختی و تلخی است و واقعاً چنین زندگی ای را نمی‌توان تحمّل کرد.

لذا بردباری نیز از میان می‌رود و فرد، توان تحمّل سختی‌ها را نخواهد داشت و این گونه است که مقایسه صعودی، زندگی را به پرتگاه نارضایتی سوق می‌دهد.

برشی از کتاب: هنر رضایت از زندگی، ص۵۲

عباس پسندیده