نخستين نشانه هاي مساله شدن سبك زندگي در ايران رامي توان همزاد با تكنولوژي هاي روز و آشنايي جامعه ايراني با پيشرفت هاي مادي دنياي غرب دانست. خو كردن انسان امروزي و مدرن به استفاده از امكانات و وسايل جديد، تحول شگرفي در شيوه زيستن او ايجاد كرد. وسايلي مانند اتومبيل شخصي، دوربين عكاسي و فيلمبرداري، تلفن همراه، راديو، ضبط، تلويزيون رنگي، آپارتمان نشيني، آرايش در خيابان و مكان هاي عمومي، آموزش مدرسه اي، ابزارها و روش هاي ضد بارداري، موسيقي پاپ، فرهنگ فست فود و غذاهاي سرد و آماده، فناوري هاي خانگي مانند لباس شويي، جارو برقي، اجاق گاز، ماشين ظرف شويي و وسايل آشپزي، چرخ خياطي، يخچال فريزر، فناوري هاي بازي كودكان و بزرگسالان و ديگر محصولات.

درباره استفاده زياد و غرق شدن در اين امكانات بايد دو نكته را به ياد داشت؛ نخست اين كه، اين «سبك زندگي» پديده اي نو ظهور است و كمتر از نيم قرن از عمر آن نمي گذرد، دوم، ورود هر يك از روش ها و فناوري هاي فوق، تغييرات بنيادين در زندگي، احساس ، تفكر و شيوه زيست و فرهنگ انسان امروزي به وجود مي آورد.