“من جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاءَ بِالسَّیئَةِ فَلَا یجْزَیٰ إِلَّا مِثْلَهَا وَهُمْ لَا یظْلَمُونَ “(سوره انعام، آیه 160 )

“هر کس کار نیکی بیاورد، ده برابر آن [پاداش] خواهد داشت، و هر کس کار بدی بیاورد، جز مانند آن جزا نیابد و بر آنان ستم نرود.”

توضیح و پیام ها 

گاهی اوقات انسان عمل نیکی انجام می دهد اما از نتایج ان غافل است. درحالی که یک عمل خیر و نیک پاداش مضاعفی دارد نه یک ثواب. این آیه یکی از منت های خداوند است که بر بندگان خود نهاده است. بعضی مفسّران گفته اند: مراد به «حسنه» کلمه اخلاص است گفتن لا اله الّا اللّه است. امام محمد باقر علیه السّلام روایت کرده که اگر مؤمنی با نیت صوم پیش برادر مؤمن خود بیاید و آن برادر او را تکلیف روزه وا کردن کند و او باین تکلیف روزه بگشاید و سرور در دل برادر خود اندازد حق تعالی آن یک روز را ده روز روزه برای او حساب کند
طبق برخی روایات، هر که در ماه، سه روز روزه بگیرد، گویا همه ی ماه را روزه گرفته است، زیرا هر روزش ده روز حساب می شود. «عَشْرُ أَمْثالِها»
در شیوه تربیتی اسلام، تشویق ده برابر تنبیه است. «عشر امثالها»
خداوند، در پاداش با فضل خود رفتار می کند، ولی در کیفر، با عدل «عشر أمثالها… الاّ مثلها»
حفظ عمل، مهم تر از خود عمل است. اعمال ما گاهی از اوّل خراب است، چون با قصد ریا و خودنمایی شروع می شود، گاهی در وسط کار به خاطر عُجب و غرور از بین می رود.
تشویقِ چند برابر، ظلم نیست ولی کیفر بیش از حد ظلم است. «فلایجزی الا مثلها و هم لایظلمون»
عمل انسان همیشه و همه جا همراه انسان است. «من جاء بالحسنة… و من جاء بالسیّئة»

طبرسی، مجمع البیان، ج 9 ص 32- ابوالفتوح رازی،روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن‏، ج8، 109- تفسیر لاهیجی، ج1، ص852