2. امر به معروف و نهی از منکر

زن نمونه و بانوی شایسته، نه تنها رفتار فردی و اجتماعی اش بر مبنای عقل و دین (معروف) است، بلکه تلاش می کند تا دیگر اعضای جامعه نیز چنین روشی در زندگی برگزینند. به سخن دیگر زن آرمانی قرآن، کسی است که کجروی های مردم از مسیر عقل و شریعت را تحمل نمی کند، به مبارزه با منکرات (ستم ها، حق کشی ها، رنج ها، فسادها و تباهی ها) برمی خیزد و در مقابل از بین رفتن، ضعف و کم رنگ شدن معروف ها، نیکی ها و سنت های پسندیده احساس مسئولیت می کند.

قرآن کریم این حقیقت را چنین بیان کرده است:

«والمؤمِنون والمؤمِنات بَعضُهُم اولیاءُ بَعض یَأمُرونَ بالمَعروف و یَنهَونَ عَنِ المُنکَر؛(توبه/71)

مردان و زنان باایمان، دوستان یکدیگرند، به کارهای پسندیده وامی دارند و از کارهای ناپسند باز می دارند ….»

زن آرمانی و نمونه قرآن، انسانی مسئول و فعال است. انسان بیداری که در متن جامعه حضوری ملموس دارد و به دقت بر جریان های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی حاکم بر جامعه نظارت می کند. این حضور و نظارت، قهرا آگاهی گسترده به مسائل اجتماعی را می طلبد؛ زیرا بدون این آگاهی نظارت و موضع گیری ممکن نیست. اما زنان غیرمؤمن و پرورش یافته در فرهنگ جاهلی، بازدارنده از کردار پسندیده و فرمان دهنده به زشتی هایند:

«المنافِقونَ والمُنافِقاتُ بَعضُهُم من بَعض یَأمُرونَ بِالمُنکَر و یَنهَونَ عَنِ المَعروف و یَقبِضونَ ایدِیَهُم؛(توبه/67)

مردان و زنان دو چهره (همانند( یکدیگرند، به کار ناپسند وامی دارند و از کار پسندیده باز می دارند و دست های خود را (از انفاق) فرو می بندند.»