از امام صادق (سلام‏ الله‌عليه) نقل شده است كه فرمود:

«أوّل ما يحاسب به العبد عن الصلاة فإذا قُبلت قُبل منه سائر عمله وإذا رُدّتْ عليه رُدّ عليه سائر عمله، فإذا صلّيت فأقبل بقلْبك إلي الله عزّ وجلّ فإنّه ليْس من عبدٍ مؤمنٍ يُقبِل بقلْبه علي الله عزّ وجلّ فى صلاته ودعائه إلا أقبل الله عليه بقلوب المؤمنين إليه وأيّده مع مودّتهم إياه بالجنّة»

اول چيزي كه انسان به آن محاسبه مي‏شود نماز است. اگر نماز قبول شد ساير اعمال هم از نمازگزار قبول مي‏ شود و اگر رد شد اعمال ديگر نيز مردود است. پس هرگاه نماز مي‏ خواني، با قلب خود متوجه خداي سبحان باش تا دعا و نماز تو قبول شود و خدا با قلوب مؤمنان به تو رو كند.

قرآن كريم نماز و نمازگزار را به خوبي معرفي فرموده است؛ نمازگزار كسي است كه مسائل مالي بر عهده او نيست، طمع و آز در درون او نيست. وقتي كه طبيعت دنياپرست انسان را خالق انسانْ تبيين مي‏كند كه:

(إنّ الإنسان خلق هلوعاً  إذا مسّه الشر جذوعاً  وإذا مسّه الخير منوعاً  إلاّ المصلّين)

ابتدا مفاسد طبيعت انسان را تشريح مي‏ كند؛ آنگاه مي‏ فرمايد: نمازگزاران از اين رذايل محفوظ اند. معلوم مي ‏شود نمازْ انسان را از اين رذايل محفوظ و تطهير مي ‏كند. بنابراين، فضيلت و كمال انسان از نماز خواهد بود؛ زيرا نماز بسياري از فضايل را براي انسان تحصيل، و بسياري از رذايل را برطرف مي‏كند.

اميرالمؤمنين (سلام ‏الله‌عليه) در نهج البلاغه از رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) نقل فرموده كه: من در عجبم از كسي كه چشمه ‏اي درِ منزل اوست و شبانه ‏روز پنج بار در آن چشمه شستشو مي كند، با اين حال، باز آلوده است. چون نماز مثل چشمه زلال است كه انسان نمازگزار در وقتهاي پنجگانه در آن شستشو مي‏كند.

نماز كوثري است كه انسان را تطهير مي‏كند. قهراً اگر ما از نماز اين طهارت را در خود احساس نكرديم، بايد بپذيريم آن نماز واقعي را نخوانده‏ايم. ممكن است نماز صحيح باشد، لكن مقبول نيست؛ زيرا نمازي مقبول است که روح انسان را تطهیر کند. آنگاه گذشته از اقبال الهي و بهشت خداوند متعال، دلهاي ديگران را متوجه شما مي ‏كند و شما محبوب ديگران مي ‏شويد.
چه ذخيره ‏اي بالاتر از اينكه دلهاي مؤمنان به طرف انسان متوجه باشد؟ زيرا در مشكلات، مؤمنين يار انسانند. دعاي مؤمنان نسبت به انسان مؤثر است. اگر انسان بخواهد مؤمنان مشكل او را حل كنند، براي او دعا وطلب آمرزش كنند، بايد قلب خودش را مخصوصاً در حال نماز متوجه خداوند سازد.

وقتي انسان در نماز قلب را مهار مي كند كه چشم و گوش را در بيرون مهار كرده باشد. اگر در بيرون نماز، چشم و گوشش را حفظ كرد، در نماز دشمن دروني هجوم نمي‏ آورد. مهم آن است كه انسان در بيرون نماز خود را حفظ كند.

[حكمت عباداتْ - صفحه  115]