مرحوم سيّد ابن طاووس رحمه الله گويد: شبى ارجمند از ماه رمضان، پس از گذشت مدّتى از تأليف اين كتاب (الإقبال)، در سحرگاه، مشغول دعا بودم، براى كسى كه لازم و نيكوست كه پيش از همه، دعا براى او انجام گيرد، و براى خودم، و براى هر كه لياقت اين توفيق را داشت كه دعايش كنم. به خاطرم گذشت كه ابتدا سزاوار است به آنان دعا كنم كه مُنكر خدايند و نعمت هاى او را ناسپاسى مى كنند و حرمت او را سبك مى شمارند و حكم او را درباره بندگان و مخلوقاتش عوض مى كنند؛ دعا كنم كه خداوند از اين گم راهى، هدايتشان كند؛ چرا كه جنايت آنان بر ساحت ربوبى خدا و حكمت الهى و جلالت نبوى، سخت تر از جنايت عارفان به خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله است. بزرگداشت و تكريم جلالت خداوند و بزرگداشت پيامبر خدا و حقّ هدايت پيامبر صلى الله عليه و آله با سخنان و رفتار خويش، ايجاب مى كند كه ابتدا براى هدايت كسى دعا شود كه ضررش بزرگ تر و خطرش شديدتر است، كه ايشان نتوانست با جهاد، آن را بزدايد و آنان را ازكفر و فساد، باز دارد. مى گويم: دعا كردم كه هر گم راه از خدا، به سوى خدا هدايت شود و هر گم راه از پيامبر صلى الله عليه و آله، به سوى او باز گردد و هر گم راه از حق، حق را بپذيرد و بر آن تكيه كند. سپس براى اهل توفيق و پيروان حق، دعا كردم كه توفيقشان بپايد و حقجويى شان افزون شود. نيز براى خودم و كسانى كه كارشان به من مربوط است، بر اساس اميدى كه داشتم و به ترتيبى كه به خدا و به خواسته پيامبرش صلى الله عليه و آله نزديك تر باشد، دعا كردم و مهم ترين حاجت‌ها را طبق اميدى كه داشتم به اجابت نزديك تر است، مقدّم داشتم. آيا نمى بينى كه قرآن مقدّس، وساطت ابراهيم عليه السلام براى ناسپاسان را بيان كرده است؟ خداوند مى فرمايد: « يُجَدِلُنَا فِى قَوْمِ لُوطٍ * إِنَّ إِبْرَ هِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّ هٌ مُّنِيبٌ ؛ درباره قوم لوط با ما مجادله مى كند * همانا ابراهيم، بردبار و نرم دل و بازگشت كننده [ به سوى خدا ]است». [هود:  ۷۵] خداوند، بردبارى و شفاعت و مجادله وى را درباره قوم لوط، كه كفر (ناسپاسى) آنان به آن جا رسيده بود كه كيفرشان زود فرا رسيد، ستوده است. آيا نديده اى كه در ميان روايات مربوط به پيامبر صلى الله عليه و آله كه پيشواى اهل جلالت است، چنين آمده كه هر گاه قوم كافر، ايشان را آزار مى داد و آزار را به نهايت مى رساند، پيامبر صلى الله عليه و آله مى گفت: «خدايا! قوم مرا ببخشاى. آنان نادان اند»؟ آيا حديث عيسى عليه السلام را نديده اى كه: «همچون خورشيد باش كه بر نيك و بد، يكسان مى تابد»؟ و سخن پيامبرمان را نديده اى كه: «نيكى  را هم به اهلش و هم به نااهل انجام بده؛ اگر او اهل خير نيست، تو اهل خير باش»؟ اين آيه شريف، مقام آنان را كه به بدكاران نيكى مى كنند، برتر مى داند: « لاَّ يَنْهَكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَتِلُوكُمْ فِى الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُم مِّن دِيَرِكُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُواْ إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ ؛ خداوندْ شما را نهى نمى كند از اين كه به آنان بر سر دين با شما نجنگيدند و شما را از سرزمين خودتان بيرون نكردند، نيكى و عدل و داد كنيد. همانا خداوند، دادگران را دوست مى دارد»[ ممتحنه: 8] و همين بس كه محمّد صلى الله عليه و آله، به عنوان «رحمت براى جهانيان» برانگيخته شده است.