#حکمت-60

و قال علیه السلام: الشفیع جناح الطالب؛ خواهش کننده برای درخواست کننده(مانند) بال است.
امیر المومنین علیه السلام میانجی گر و شفاعت کننده را به بال های یک پرنده تشبیه نموده است؛ همچنان که بال پرنده، او را در رسیدن به مقصد یاری می کند، واسطه و میانجی توانا نیز ناتوان را برای رسیدن به خواسته و حقش یاری می کند.
نکاتی از این حکمت:
1- اسلام توصیه فراوانی به واسطه گری در کار خیر دارد، مهم ترین مواردی که در روایات به آن اشاره شده است عبارتند از:
وساطت در ازدواج، وساطت برای نجات جان بی گناه، وساطت در مسائل مالی(هزینه کردن ابرو برای بدهکار)
2- شفاعت طلبیدن دیگران در امور خیری چون: ازدواج، جلوگیری از قتل ناحق،نجات جان بی گناه و کمک به نیازمندان درست است، اما اگر کسی بخواهد با واسطه قرار دادن دیگران، به اهداف نادرست و ناپاک خویش دست یابد، وساطت و شفاعت جایز نخواهد بود.
3- نیاز آدمی به شفاعت و واسطه شدن دیگران در روز قیامت، از هر زمان دیگر ضروری تر است؛ زیرا مشکلات و سختی های آن روز قابل مقایسه با مشکلات و سختی های دنیا نیست.
4- از قرآن و روایات استفاده می شود که شفاعت در روز قیامت وجود دارد اما فقط عده خاصی می توانند شفاعت کنند یا از شفاعت شفیعان بهره مند گردند. در واقع هم شفاعت کننده و هم شفاعت شونده باید صلاحیت شفاعت نزد خداوند را داشته باشد.

آموزه ای از این حکمت:
گاهی اوقات دستیابی به هدف، از عهده و توان ما خارج است و باید از توانمندی دیگران بهره بگیریم. همچنان که پرندگان برای پرواز و بالا رفتن به بال نیاز دارند، ما نیز برای رسیدن به برخی از اهداف و مقاصد خود، چه در امور دنیایی و چه برای رشد تکامل معنوی، نیازمند واسطه گران و یاورانی توانمند هستیم و چه یاوران و شفیعانی بهتر از رسول خدا و خاندان پاکش سراغ داریم؟!