مباهله یعنی یکدیگر را نفرین کردن. در ذیل این آیه از امام صادق (ع) روایت شده است:
” گروهی از مسیحیان نجران نزد پیامبر اکرم (ص) آمدند و به او عرض کردند: به چه چیز دعوت می کنی؟ حضرت فرمود: به اینکه گواهی دهید که جز الله خدایی نیست و من پیامبر خدا هستم و اینکه عیسی بنده خلق شده ای بود که می خورد و می نوشید. پس از بحث و گفت و گوی فراوان، گروه مسیحی حاضر به قبول حق نشدند و زیر بار نرفتند که عیسی بنده ای از بندگان خداست. در آن هنگام، این آیه نازل شد. پیامبر (ص) به آنان فرمود که بیایید یکدیگر را نفرین کنیم. اگر حق با من بود، لعنت خدا بر شما نازل شود و اگر حق با شما بود، لعنت خدا بر من فرود آید. آنان پذیرفتند و قرار گذاشتند که فردای آن روز در مکانی حضور یابند و با هم مباهله کنند. هنگانی که نزد روسای خود بازگشتند و مطلب را بازگو کردند، سران آنها گفتند که اگر او قوم خود را آورد، پیامبر نیست؛ ولی اگر فقط خانواده اش را آورد، حتما پیامبر است. فردای آن روز، پیامبر (ص) همراه علی (ع) و فاطمه (س) و حسن (ع) و حسین (ع) برای مباهله حاضر شد. هنگامی که گروه نصرانی این صحنه را دیدند، از پیامبر خواستند که از مباهله صرف نظر کند و اجازه دهد که آنها به دین خود بمانند و به پیامبر (ص) جزیه دهند. پیامبر (ص) نیز پذیرفت و آنها بازگشتند.”

 در روایتی آمده است که اسقف مسیحیان به آنان گفت:
“من صورت هایی را می بینم که اگر از خداوند تقاضا کنند که کوه ها را از جا برکند، چنین خواهد کرد. هرگز با آنان مباهله نکنید که هلاک خواهی شد و یک مسیحی تا روز قیامت بر صفحه زمین باقی نخواهد ماند.”

 جریان مباهله علاوه بر اینکه علم خاص پیامبر (ص) را نشان می دهد، تاثیر دعا و نیایش آن حضرت را نیز می نماید. نکته بسیار مهم دیگر در لفظ “انفسنا” است. فردی که مصداق این لفظ است، باید از نظر صفات و کمالات نفسانی به حدی برسد که بتوان او را “نفس النبی=جان پیامبر” شمرد و چنان که گفته شد، مراد از این لفظ، شخص علی (ع) است.

? قرآن حکیم؛ ترجمه آیت الله مکارم شیرازی.