مؤلّفه های خوش اخلاقی
ج) خوش‌رویی:
اسلام خوش‌رویی را یکی از اخلاق‌های پیامبران، صدّیقین، شهدا و صالحان برشمرده است و چهره در هم کشیدن و اخمو بودن را به‌شدت نکوهش می‌کند.
امام علی(ع)نقل کرده است که پیامبر اسلام(ص) می‌فرمود: اِنَّ اللهَ یُبغضُ المُبعِّس فی وَجهِ اِخوانِه ؛خداوند شخص رو تُرش کننده نسبت به برادرانش را دشمن می‌دارد.
د) شوخ‌طبعی
شوخی و ایجاد سرور و نشاط، در تعامل با مردم، فضایی شاد و لذّت‌بخش را به وجود می‌آورد و در مقابل، اخمو و غمگین بودن، فضایی بسته و کسل‌کننده را ایجاد می‌کند که موجب سردی و تلخی روابط می‌گردد.
پیامبر اسلام(ص) یکی از ویژگی‌های اهل ایمان را «شوخ‌طبعی» آنان دانسته و می‌فرماید:«الْمُؤْمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَ الْمُنَافِقُ قَطِبٌ غَضِبٌ؛مؤمن، شوخ و سرگرم‌کننده است و منافق، اخمو و عصبانی.
وسائل الشیعه، ج8، ص321
