در مناجات شعبانيه كه از اميرمؤمنان علي عليه السلام به ما رسيده، جملات عارفانه بسيار ظريف و با عظمتي وجود دارد كه اگر با خلوص و عشق خوانده شود مسلماً انسان را به مراحل و

مقامات عاليه اي خواهد رساند. معروف ترين فراز اين دعا چنين است:

“اِلهي هَبْ لي كَمالَ الْاِنْقِطاعِ اِلَيْكَ وَ اَنِرْ اَبْصارَ قُلُوبِنا بِضياءِ نَظَرِها اِليْكَ حَتَّي تَخْرِقَ اَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ اِلي مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصيرَ اَرْواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ؛

خدايا! به من انقطاع كامل به درگاهت عنايت فرما و ديده هاي باطني دلهايمان را با تابش نور خودت روشن فرما تا اينكه ديده هاي حقيقت بين و روشن ما حجابهاي نور را شكافته به

سرچشمه عظمت [و شكوه درگاهت ] برسد و ارواح ما به مقام عزيز و مقدست تعلق داشته باشد.”