3 ـ آن حضرت در خطبه 189 در بيان مقام علمي خود، مي‏فرمايد: «أيّها النّاس! سلونى قبل أن تفقدونى فلأنا بطرق السماء أعْلم منّى بطرق الأرض».

در اين كلام، آن حضرت براي خود دو نشئه قايل است، چنان كه جهان نيز دو نشئه دارد: عالَم ظاهر و عالَم باطن، عالَم غيب و عالَم شهادت. ايشان مي‏فرمايد: جنبه غيبي من قوي‏تر از جنبه شهادت من است! آگاهي من به علوم آسماني بيش از آگاهي من به علوم زميني است! زيرا غيب، قوي‏تر از شهادت است و با خبران از غيبِ عالَم، قوي‏تر از مرتبطان به عالَم شهادت هستند.

4 ـ در خطبه 175 مي‏فرمايد:

واللّه لو شئتُ أن أُخبر كلّ رجلٍ منكم بمخْرجه وموْلجه وجميع شأنه لفعلتُ! ولكن أخاف أن تكفروا فىّ برسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) ألا وإنّى مُفْضيه إلي الخاصّة ممّن يؤمّن ذلك منه.

سوگند به خدا! اگر بخواهم جريان زندگي شما، آغاز و انجام آن و ورود و خروج شما را در كارها تشريح كنم، مي‏توانم؛ چون از گذشته و آينده شما به اذن خدا آگاهم؛ ولي خوف دارم كه تاب نياوريد و بگوييد: چون رسول خدا چنين نفرمود و علي (عليه‏السلام) مي‏گويد، پس علي (عليه‏السلام) از رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) بالاتر است و اين مسأله، زمينه انحراف فكري شما را فراهم سازد. آگاه باشيد كه با مواليان مورد اطمينان، بعضي از اسرار عالم را در ميان مي‏گذارم. اين نمونه‏اي از احاطه علمي علي (عليه‏السلام) به جهان غيب است وجهان غيب بر جهان شهادت احاطه دارد.

5 ـ در خطبه 158 خود را سخنگوي وحي معرفي مي‏كند و مي‏فرمايد:

ذلك القرآن فاسْتنطقوه ولنْ ينطق ولكن أُخبركم عنه ألا إنّ فيه علم ما يأتي والحديث عن الماضي و دواء دائكم ونظم ما بينكم.

قرآن سخن مي‏گويد، شما از قرآن بپرسيد ولي هرگز حرف نمي‏زند؛ ليكن من سخنگوي قرآنم و شما را از محتواي آن آگاه مي‏سازم. آگاه باشيد كه علم آينده، سخن از گذشته، داروي دردها و نظم امور زندگي شما در قرآن است.

حكمت ‏علوي ،ص22