6 ـ در خطبه 109 مي‏ فرمايد: ما درخت نبوّتيم، درخت نبوّت در خاندان ما ريشه دارد و فيض رسالت در اين خانواده فرود مي‏آيد و فرشته‏هاي خداي متعال به خاندان ما رفت و آمد دارند و قرارگاه علم، ما هستيم و چشمه‏سار حكمت‏ها ماييم: «نحْن شجرة النبوّة ومَحَطُّ الرّسالة ومختلف الملائكة ومعادن العلم ويَنابيع الحِكَم».

كانون و كان علم و حكمت، علي و اولاد علي (عليهم‏السلام) هستند و همان‏گونه كه قرآن كريم در تشريح حكمت، گويا و رساست، امير مؤمنان (عليه‏السلام) نيز كه شاگرد بارز اين كتاب و قرآن ناطق است، بهترين بيانگر حكمت خواهد بود.

وصفي را كه خدا براي قرآن بيان فرمود، علي (عليه‏السلام) نمونه آن صفت را براي خود تشريح مي‏كند؛ خدا در عظمت قرآن مي‏فرمايد: (لو أنزلنا هذا القران علي جبلٍ لرأيته خاشعاً متصدّعاً من خشية الله) آن‏قدر اين قرآن وزين است كه اگر آن را بر كوه نازل كنيم، كوه متلاشي مي شود.

همان‏گونه كه هضم مسائل سنگين، براي همه ميسّر نيست و بسا افرادي را به صداع و سردرد مبتلا مي‏كند، معارف بلند قرآنْ كوه را به صداع، تفرّق و تلاشي مبتلا مي‏كند. و اين مَثَلي است كه ممثّل را روشن مي‏سازد: (وتلك الأمثال نضربها للنّاس). [1]

امير مؤمنان (عليه‏السلام) نيز پس از درگذشت سهل بن حنيف انصاري، كه از اصحاب ديرينه و شاگردان مكتب مولي الموحدين بود، فرمود: اگر كوه بخواهد محبّتم را هضم كند، متلاشي مي‏شود: «لو أحبّنى جبلٌ لتهافت»؛ [2] يعني تحمّل محبّت، هضم ولايت و معرفت

[1] ـ سوره حشر، آيه 21.

[2] ـ نهج البلاغه، حكمت 111.

حكمت‏ علوي ،ص 25

علي (عليه‏السلام) مقدور كوه نيست، همان‏گونه كه هضم معاني بلند قرآن، مقدورش نيست.