خودشناسی (انسان شناسی)

عبادت و بندگی؛ هدف خلقت

«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون‏»

جن و انس را جز برای اینکه مرا بپرستند نیافریدم.(ذاریات:56)

توضیح:

در گفتارهای پیشین به هدف از خلقت انسان اشاره شد. خلافت و جانشینی خداوند بر روی زمین و به دوش کشیدن امانت بزرگ الهی، عبارات مختلفی است که همگی به یک حقیقت اشاره دارد و آن هم عبادت و بندگی خداوند است. مقصود از عبادت خداوند، نهایت خضوع و فروتنی در برابر اوست.روشن است که خداوند متعال غنی و بی نیاز مطلق است و بازگشت هدف مذکور به ذات بی نیاز وی نیست؛ بلکه این انسان است که با خضوع و خشوع در برابر پروردگار، به کمال خلقت خویش رسیده و به درگاه قرب او راه می یابد. به عبارت دیگر، این چنین نیست که خلقت جهان، سود و نتیجه ای برای خداوند به همراه داشته باشد؛ بلکه بازگشت این هدف به خود بندگان است یا به عبارتی گویاتر، عبادت و بندگی خدا،غرض و نتیجه ای است که عاید فعل خدا می شود نه عاید فاعل که خود خدا باشد.

حدیث:

امام علی علیه السلام: « خداوند متعال می فرماید: ای فرزند آدم! تو را نیافریدم تا سودی برم، بلکه تو را آفریدم تا ازمن سودی بری. پس به جای هر چیز مرا بگزین؛ زیرا من به جای هر چیز یاور تو هستم».