حکمت 73 نهج‌البلاغه :

و قال علیه‏ السلام مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَلْیَبْدَأْ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ، وَلْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ

تَأْدِیبِهِبِلِسَانِهِ؛ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَمُؤَدِّبِهِمْ.

امام علیه السلام فرمود :

کسی که خود را رهبر مردم قرار داد،باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران پردازد،خود را بسازد، و پیش از آنکه به گفتار

تربیت کند، با کردار تعلیم دهد، زیرا آنکس که خود را تعلیم دهد و ادب کند سزاوارتر به تعظیم است از آنکه دیگری

را تعلیم دهد و ادب بیاموزد.

تفسیر اجمالی 

کلام امام علیه السلام در اینجا مطابق ظاهر اطلاق کلام، هم رئیس حکومت بر مردم را شامل مى‏شود و هم تمام

کسانى را که به نوعى ارشاد و هدایت مردم را بر عهده مى‏گیرند. این جمله اشاره به یک واقعیت مسلم عقلانى

است که تا انسان خودش چیزى را نداشته باشد نمى‏تواند به دیگران اهدا کند.

اضافه بر این، مردم سخنان کسى را که به گفتار خود پایبند و آثارش در زندگى او نمایان نیست، هرگز نمى‏پذیرند

وبه خود مى‏گویند: اگر او این سخنان را باور مى‏داشت نخست خودش به آن عمل مى‏کرد.