«کتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیک مُبارَک لِیدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیتَذَکرَ أُولُوا الْأَلْبابِ »

این کتاب پربرکتی است که آن رانازل کرده ایم تاتدبّر کنند وخردمندان متذکرشوند.(سوره ص، آیه 29)

توضیح 

قرآن کریم از مؤمنان خواسته است تا قرآن را در حد توانشان تلاوت نموده و در انس با این کتاب مقدس کوتاهی نکنند.تدبر در قرآن به معنای اندیشیدن در اهداف و مقاصدی است که آیات به آن اشاره دارد.

تلاوتی که با تدبر در آیات همراه نشود، کم ثمر است.متأسفانه برخی از مسلمانان به آداب مقدماتی چون تجوید،

زیبایی صوت و…بیشتر از ادب نهایی تلاوت اهمیت می دهند.

پیشوایان دینی ما،تأکید نموده اند که تلاوت اندک همراه با ترتیل و تدبر، از زیاد خواندن همراه با تندخوانی بهتر و با

هدف قرآن سازگارتر است.

در روایات اسلامی، تأکید فراوانی بر انس کودکان و نوجوانان با قرآن شده است تا آیات دل نشینش در قلب صاف و

پاکشان نشسته و با گوشت و خونشان در هم آمیزد.

امام خمینی قدس سره به شدّت تأسّف می خورد که چرا تمام عمر خود را صرف تدّبر در قرآن نکرده است، همان

گونه که مرحوم ملّا صدرا در تفسیر سوره واقعه این تأسّف را دارد.

 قرآن، مبارک و برای تدبّر است،نه فقط تبرّک جستن به ظاهر آن.

تدّبر در قرآن مقدّمه تذکر است .شرط تدبّر و بهره گیری و پندپذیری، عقل و خرد است

منابع: قرائتی محسن، تفسیر نور،هاشمی مهدی، طرح بزرگ قرآنی 1448