از آنجا که مادر باغبان فطرت فرزند است، هم می‌تواند آدمیت او را بسازد و هم می‌تواند تخریب نماید. در صورتی که مادر آگاه به مسئولیت خطیر خود باشد، آدمیت او را می‌آفریند و اگر از اصول تعلیم و تربیت غافل باشد، نتیجه آن تخریب روح و روان و عاطفه و انسانیت فرزند می‌شود.
مادری صلاحیت می‌خواهد. چگونه ممکن است مادر از صلاحیت‌های لازم برخوردار نباشد ولی نتیجه و برآیند کار او قابل توجه و مفید باشد؟! در صورت برخورداری از صلاحیت‌های لازم، مادر می‌تواند فرزندان خود را به رشد و کمال سوق دهد.
بعد از توجه به ضرورت وجود صلاحیت‌ها در رسالت مادری، لازم است منظور از صلاحیت‌ها بیان شود. منظور از صلاحیت‌های مادری، شناخت‌ها و مهارت‌هایی است که مادر با کسب آنها می‌تواند در تعلیم و تربیت به پرورش عقلی، جسمی، عاطفی و معنوی فرزندان کمک نماید.
منظور از صلاحیت‌های شناختی مادران، آگاهی و مهارت‌های ذهنی است که مادر را در شناخت و تحلیل مسائل و موضوعات مرتبط با تعلیم و تربیت توانا می‌سازد. به عنوان مثال شناخت روحیه و سلیقه و نیازها و تمایلات فرزند در مراحل مختلف رشد، یکی از صلاحیت‌های شناختی مادر است.
مهم‌ترین صلاحیت‌های شناختی عبارتند از:
ـ شناخت نیازهای روانی فرزندان
ـ شناخت اصول تعلیم و تربیت
ـ شناخت دوره‌های مختلف زندگی فرزند، به ویژه دوره نوجوانی
ـ شناخت اهداف و روش‌های تعلیم و تربیت
طبیعی است که محصول تربیتی یک مادر آگاه و با اطلاع، با محصول یک مادر بدون اطلاع و دارای شناخت لازم، بسیار متفاوت می‌باشد، همان طور که محصولات یک باغبان آگاه به اصول و فنون کشاورزی با یک کشاورز بدون شناخت‌های لازم، از نظر کمّی و کیفی متفاوت می‌باشند. درست است که هر دو سیب پرورش می‌دهند، ولی بین سیب پرورش‌یافته کشاورز آشنا به مسائل کشاورزی با یک کشاورز ناآشنا تفاوت‌های آشکار و غیر قابل انکاری وجود دارد. طبیعی است هر چهدامنه اطلاعات مادران در زمینه تعلیم و تربیت افزایش یابد، در انجام رسالت مادری توفیق بیشتری خواهند داشت.