خواست الهی بر این تعلق گرفت که علی بن الحسین حجت او بعد از امام حسین علیه‌السلام، بیمار باشد تا جهاد بر او واجب نشود و همچنان زمین از حجت اللهی خالی نگردد و این وضعیت جلوه دیگری از تربیت حسینی را می‌طلبید. در حالی‌که شدّت مبارزه و مصبیتهای پیاپی کربلا انسان معمولی را چنان به خود مشغول می‌کند که همه چیز را فراموش می‌کند، مربیّ بزرگ کربلا از مسئولیت بزرگ تربیت غافل نماند و چون فرزند خود را نیازمند توجه و مراقبت دید، بر بالینش آمد و گفتگویی صمیمانه به پرسشهای او در در مورد حوادث کربلا پاسخ داد. در منابع تاریخی می‌خوانیم:«… حضرت به سوی خیمه فرزندش زین العابدین آمد و در حالی که فرزندش بر فرشی از پوستین استراحت می‌نمود و زینب علیها‌السلام از او پرستاری می‌کرد، فرزندش را عیادت نمود، وقتی زین العابدین علیه‌السلام نگاهش به پدر افتاد، خواست از بستر بر خیزد. اما از شدّت بیماری قادر به برخاستن نبود. از عمه‌اش زینب علیها‌السلام خواست که او را کمک کند،زینب خود را تکیه گاه او قرار داد.امام حسین علیه‌السلام از وضعیت بیماری فرزندش سئوال کرد و زین العابدین علیه‌السلام حمد و سپاس خداوند رابه جا آورد و از پدر پرسید در این روز با این قوم منافق چگونه رفتاری کردی؟پدر فرمود: «فرزندم شیطان بر آنان مستولی گشت و آنان را از یاد خدا غافل کرد…» 

امام حسین علیه السلام و تربیت فرزند - علی همت بناری