شهید مطهری :

کوشش کنید فکر خودتان را در مسئله حضرت حجت با آنچه که در متن اسلام‌ آمده تطبیق بدهید. غالب ما این را به صورت یک آرزوی کودکانه یک آدمی‌ که دچار عقده و انتقام است در آورده‌ایم. گوئی حضرت حجت فقط انتظار دارند که کی خداوند تبارک و تعالی به ایشان اجازه بدهند که مثلا بیایند ما مردم ایران را غرق در سعادت بکنند یا شیعه را غرق در سعادت بکنند، آن هم شیعه‌ای که ما هستیم که شیعه نیستیم. نه، این یک فلسفه بزرگ‌ جهانی است، چون اسلام یک دین جهانی است، چون تشیع به معنی واقعی‌اش‌ یک امر جهانی است. این را ما باید به صورت یک فلسفه بزرگ جهانی‌ تلقی بکنیم.
وقتی قرآن می‌گوید: «و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون» صحبت از زمین است نه صحبت از این منطقه و آن منطقه و این قوم و آن نژاد. اولا امیدواری به آینده است‌ که دنیا در آینده نابود نمی‌شود … دوم، آن دوره، دوره عقل و عدالت است…
آیا دوره‌ای نخواهد آمد که آن دوره، حکومت، نه حکومت‌ اساطیر باشد و نه حکومت خشم و شهوت و بمب و مینی ژوپ؟ دوره‌ای که‌ واقعا در آن دوره معرفت و عدالت و صلح و انسانیت و معنویت حکومت کند؟ چگونه می‌شود که چنین دوره‌ای نیاید؟! مگر می‌شود که خداوند این عالم را خلق کرده باشد و بشر را به عنوان اشرف مخلوقات آفریده باشد، بعد بشر به دوره بلوغ خودش نرسیده یک مرتبه تمام بشر را زیرورو کند؟!
سیری در سیره ائمه اطهارحجت،