در اينجا به مهم ترين آسيب هاي فرهنگي اجتماعي انقلاب اسلامي اشاره مي شود:

الف.آسيب شناسي فرهنگي و اجتماعي

 1.نفوذ انديشه هاي بيگانه؛ انديشه هاي بيگانه ممكن است از طريق دشمنان يا دوستاني كه مجذوب آراي ديگران شده اند، نفوذ كنند.

2.تغيير جهت دادن انديشه ها؛ نهضت خدايي بايد براي خدا آغاز شود و براي او ادامه يابد و هيچ خاطره و انديشه اي غير خدايي در آن راه نيابد تا عنايت و نصرت الهي شامل حالش گردد.حضرت امام (ره) در وصيت نامه خود، فراموش كردن اهداف فرهنگ قيام ملت و مكتب الهي اسلام، به انزوا كشاندن روحانيت، غرب زدگي و شرق زدگي و سلطه بيگانگان بر مقدرات مراگز تعليم و تربيت را از آفات فرهنگي انقلاب معرفي مي نمايد.

3.تجددگرايي افراطي؛ در مقابل تمسك به اسلام ناب، تجددگرايي افراطي-يا التقاط-و زهدگرايي منفي قرار دارد.تجددگرايي افراطي تلفيق اسلام با انديشه هاي غير اسلامي براي زيبا جلوه دادن ان مي باشد.

4.بوروكراسي مفرط و فساد اداري و اجتماعي؛ حضرت علي عليه السلام مي فرمايد: همانا فلسفه نابودي رزيم هاي پيشين اين بود كه حق مردم را ندادند تا آن را به رشوت خريدند، و راه باطلشان بردند و آنان پيرو آن گشتند.

5. دنيا طلبي و اشتعال به زينت هاي دنيوي بالاخص بين اقشار انقلابي؛ اگر زندگي تجملي و روحيه تكاثر طلبي در ميان عناصر انقلابي فزوني گيرد و نيرو هاي انقلابي روحيه خود را از دست دهند، داعيه دفاع از انقلاب و ارزش ها تضعيف مي شود.

6.حاكم شدن روحيه ريا و تملق به جاي اخلاص و ايثار و دگرگوني مجدد ارزش هاي جامعه و فرآيند تبديل ثروت به ارزش و نابري اجتماعي؛

7.تاثير پذيري از جنگ رواني و تهاجم فرهنگي و تبليغاتي دشمن و رجعت تدريجي به ارزش هاي فرهنگي رژيم پيشين؛

8.بحران هويت اجتماعي بالاخص بين نوجوانان و جوانان نسل دوم و سوم انقلاب و گرايش به الگوهاي غربي؛

9. فرار مغزها؛ نداشتن برنامه اي همه جانبه براي جلوگيري از مهاجرت تحصيل كردگان و متخصصان و مشخص نبودن مرزهاي «تعهد» و «تخصص» باعث ظهور پديده فرار مغزها به كشور هاي ديگر جهان مي شود.