حيات از اوصافي است كه انسان بدان وصف مي‏شود و زماني مي ‏توان به حقيقت حيات در زندگي انساني راه يافت كه قبل از آن به تعريف و شناخت صحيحي از انسان برسيم.

بسياري از انديشوران، انسان را در مقام تعريف به «حيوان ناطق» شناخته‏اند؛ اما تعريف انسان در فرهنگ قرآن بياني متفاوت دارد: ديگران انسان را يا زنده‏اي شناخته‏اند كه سخن مي‏گويد يا موجود جانداري كه كليات را ادراك مي‏كند؛ ولي قرآن انسان را «حي متأله» مي‏شناسد و مي‏شناساند نه حيوان ناطق.

در نگاه وحي، انسان آن موجود زنده‏اي است كه متألهانه به سر مي‏برد و حيات و زندگي او در تألّهش خلاصه مي‏شود و تألّه يعني اينكه انسان در عقايد، اخلاق، فقه، حقوق و ساير شئون خود موحّدانه بينديشد و موحدانه عمل كند، پس شخص غير متأله زنده نيست و از حقيقت حيات انساني بهره ندارد.

بر پايه (لِيُنذِرَ مَن كانَ حَيًّا ويَحِقَّ القَولُ عَلَي‏الكفِرين)( يس، آيه 70).قرآن تنها در انسان‏هاي زنده اثر مي‏كند، وگرنه كافران كه مرده‏اند مشمول قهر خداوندند. كافران از آنجا كه فاقد تألّه‏اند، از قرآن بهره ندارند، در نتيجه حيات انساني نيز ندارند.

امام مهدي (عج) موجود موعودصفحه 38