آهسته سر به دامن مولا سپرد و رفت
چشمان خود به آبی دریا سپرد و رفت

سبقت گرفت از همه یارانِ سابقش
در راه عشق آبرویش را سپرد و رفت

وقتی که دید خاطر زینب مکدر است
خود را به تیغ تیز؛ دریغا! سپرد و رفت

دل کنده بود از همه دنیا به عشق یار
او هر چه داشت جمله به اعدا سپرد و رفت

هرچند بر حسین علی راه بسته بود
جان را ولی به زاده زهرا سپرد و رفت

یک جان که بیشتر به‌ خدا در کفش نبود!
آن هم به وقت حمله به یغما سپرد و رفت

وقتی که رفت شعله‌ی آتش به سینه داشت
جنگیدنش ولی به تماشا سپرد و رفت

لب تشنه بود و خسته ولی پیش آفتاب
آن پیکرش به غربت صحرا سپرد و رفت…

محسن علیخانی