1- چون عصر امام حسين عليه السلام دورة اختناق كامل بود و همچنين تنها انحراف عمده در اصل خلافت بود، اگر امام حسين عليه السلام قيام نمي كرد و شهيد نمي شد،‌تنها كاري كه مي توانست انجام دهد، پذيرش انزوا و خانه نشيني بود و نمي توانست كوچك‌ترين اقدامي انجام دهد. امّا در عصر امام صادق عليه السلام اگر امام مي جنگيد و شهيد مي شد، به دليل كثرت مذاهب پيش آمده، انديشه‌هاي ارائه شده وانحرافات موجود،‌ به زودي خون او پايمال مي شد. اگر نمي جنگيد، لازم نبود در انزوا باشد، بلكه جبهه‌اي عميق‌تر و حساس‌تر پيش روي او بود كه بايد در آن مي جنگيد و آن جبهه علم و فرهنگ و فقه و سنت بود.

2- شهيد مطهري (ره) مي نويسد: «اگر امام صادق عليه السلام نبود امام حسين عليه السلام نبود، هم چنان كه اگر امام حسين عليه السلام نبود، امام صادق هم نبود، يعني،‌اگر امام صادق عليه السلام نبود،‌ارزي نهضت امام حسين عليه السلام هم روشن و ثابت نمي شد. در عين حال امام صادق عليه السلام متعرض امر حكومت و خلافت نشد ولي همه مي دانند كه امام صادق عليه السلام با خلفا هم كنار نيامد و مبارزه منفي مي كرد. نوعي جنگ سرد در ميان بود. معايب و مظالم خلفا به وسيلة امام صادق عليه السلام افشا مي شد و بنابراين منصور، تعبير عجيبي دربارة ايشان دارد. مي گويد:«هذا الشجي معترض للحلق.»