روزی امام حسن علیه السلام کودکی را دید که نان خشکی در دست دارد. لقمه‌ای از نان را خود می‌خورد و لقمه‌ای را به سگی که در آنجا بود می‌دهد، و آن کودک از فرزندان یکی از بردگان بود. امام از او پرسید: پسر جان، چرا چنین می‌کنی؟ کودک جواب داد: من از خدای خود خجالت کشیدم که خودم غذا بخورم، و حیوانی گرسنه به من نگاه کند و من به او غذا ندهم.

امام حسن علیه السلام از روش و سخن زیبای این کودک بسیار خوشحال شد، غذا و لباس فراوانی به آن کودک عطا کردند. سپس آن کودک را از اربابش خرید و آزاد نمود.