یک اصل کلی در رابطه با تداوم انقلاب

مسئله‌ی تداوم انقلاب مهمترین و حساس‌ترین و فوری‌ترین مسائلی است که در رابطه با سرنوشت ایران و اسلام و بلکه سرنوشت مستضعفین جهان و حکومت جهانی مستضعفین و امامت آنها، پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران مطرح است.
براساس این اصل علمی و قرآنی، که تعیین‌کننده‌ی سرنوشت جامعه و تاریخ، انسان است، و جامعه و تاریخ هم مانند سایر پدیده‌ها دارای ضابطه و قانون است و قوانین حاکم بر تاریخ مانند قوانین حاکم بر سائر پدیده‌ها ثابت و غیر قابل تغییر است، تداوم انقلاب نمی‌تواند بدون ضابطه و قانون باشد و برای این منظور باید قوانین مربوطه دقیقا رعایت شود، به این معنا که باید با یک مطالعه‌ی دقیق علل بقاء انقلاب و موانع تداوم آن را شناخت و به طور کامل پیاده کرد تا انقلاب تداوم پیدا کند، وگرنه با شعار، انقلاب تداوم پیدا نمی‌کند و نهضت ادامه نمی‌یابد و شعار، بدون رعایت قوانین حاکم بر تاریخ سرگرمی و فریبی بیش نیست.
امير المومنين عليه السلام راز تداوم انقلاب را چنین بیان می‌کند:
فالزموا کل امر لزمت العزه به حالهم … من الاجتناب للفرقه و اللزوم للالفه و التحاض علیها و التواصی بها.
امام در جمله‌ی فوق «اجتناب از اختلاف و ملازمت اتحاد و هماهنگی ملت را» به عنوان یک اصل عمومی و یک قانون کلی بر اساس تجربه‌ی تاریخی شخصی خود برای تداوم انقلاب ضروری می‌داند.
در موارد دیگری از نهج‌البلاغه این اصل به عنوان یک قانون عام مورد توجه است:
«انه لم یجتمع قوم قط علی امر الا اشتد امرهم و استحکمت عقدتهم … لم یتمنع قوم قط الارفع الله عنهم العله و کفاهم
جوائح الذله و هداهم الی معالم المله»:
«به طور قطع تاکنون هیچ ملتی بر آرمان خاصی وحدت کلمه پیدا نکرد مگر اینکه نیرو گرفت و همبستگی آنان قدرت یافت … (و به این قدرت) هیچ ملتی نرسید مگر اینکه خداوند نابسامانیها را از آنان برداشت و بلای ذلت را از آنان دفع نمود و آنان را به معالم و نشانه‌های دین راهنمائی کرد»
رمز تداوم انقلاب در نهج البلاغه - محمد محمدی ری شهری