آداب دوستی

2- ترک دوستی با غافلان

وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‏ يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبيلاً (27)

يا وَيْلَتى‏ لَيْتَني‏ لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَليلاً (28)

لَقَدْ أَضَلَّني‏ عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَني‏ وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً (29)

روزی که ستمکار، دو دست خود را[ از شدت اندوه و حسرت به دندان] می گزد [و] می گوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی بسوی حق بر می گرفتم؛

ای وای، کاش من فلانی را[که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمی گرفتم؛

بی تردید مرا از قرآن، پس از آن که برایم آمد گمراه کرد و شیطان همواره انسان را [پس از گمراه کردنش تنها و بی یار در وادی هلاکت] وا می گذارد.(سوره فرقان)

توضیح:

دوستی با غافلان نتیجه ای جز حسرت و پشیمانی نخواهد داشت. یکی از مهم ترین عوامل غفلت، هم نشینی با غافلان و شرکت در مجالس لهو و بیهوده است. این گونه دوستی ها ریشه های ایمان را در دل آدمی خشکانده و قلب وی را می میراند. آیه ی فوق بیان گر فریاد تلخ حسرت و پشیمانی ای است که برخی انسان ها در روز قیامت از دوستی با غافلان و گنه پیشگان بلند خواهند کرد.

حدیث:

پیامبر اکرم صل الله علیه و آله: «الجلیس الصالح خیر من الوحدة و الوحدة خیر من جلیس السوء؛ همنشین خوب بهتر از تنهایی و تنهایی بهتر از همنشین بد است».