خداوند در آیه 92 سوره مبارکه آل عمران می فرماید:

«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏؛ فقط وقتی به مقام خویان می رسید که از چیزهای دوست داشتنی تان در راه خدا هزینه کنید».

از دوست داشتنی ها ببخش

 کوچک شروع کن. مثلا از بخشیدن ته دیگ سیب زمینی ات به خواهرت یا تقسیم کردن گل هندوانه ای که حتی از دیدنش دهانت آب می افتد. یا دادن صندلی اتوبوست به آدمی که خستگی از  سر و رویش می بارد. آن وقت خودت آرام آرام احساس می کنی که چطور مرزهای روحت وسیع و وسیع تر می شوند که چطور توی دلت حتی برای آدم های آن سر دنیا هم جا باز می کنی که چطور دیگر نمی توانی از تماشای رنج مردم آن نوار باریک ایستادگی ساده بگذری. کوچک شروع کن تا بتوانی برای فداکاریهای بزرگ تر آماده شوی، تا بتوانی از دوست داشتنی های بیشتری دل بکنی.

بزرگ شویم

دیدی بچه های کوچک حاضر نیستند اسباب بازی خودشان را به بچه های دیگر بدهند؟ برخی افراد و حتی جوامع در همین عالم کودکی باقی می مانند زندگی غربی آدم ها را کوچک تربیت می کند.

چون همه دعوت می شوند به فردیت و حفظ آنچه که دوست دارند. اما چگونه می توان از دوست داشتنی ها گذشت؟ وقتی بزرگ شویم و به علاقه ای بزرگتر برسیم .بچه هیچوقت از عروسک خودش دست نمی کشد اما اگر یک ماشین که به آن علاقه دارد به او بدهی حاضرست از این علاقه کوچک تر بگذرد. برای رسیدن به مقام نیکان و ابرار باید از علاقه های کوچک گذشت و به عشقی بزرگتر دل بست؛ عشق به خدا و خلق او.«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏؛ هرگز به نیکی دست پیدا نمی کنید، مگر اینکه از آنچه دوستش دارید انفاق کنید». «اگر در جامعه ی اسلامی نیازی وجود داشت، همه ی افراد جامعه بدون استثنا موظفند بر حسب اختلاف تمکن خودشان آن خلا را پر کنند…اسلام می گوید مردم تحصیل مال بکنند و از آن مالی که تحصیل کرده اند، حوائج معمولی زندگی و نیاز خود را برآورده بکنند و مابقی آن را در راه خدا انفاق بکنند…«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏»؛ آن عزیزترهاش را در راه خدا بده، آنچه که بیشتر به آن علاقه داری»(مقام معظم رهبری خطبه های نماز جمعه تهران ۱۳۶۶/۰۸/۲۹

مادری که در خانه از دوست داشتنی های خودش می گذرد، بچه هایش را برای یک زندگی جمعی و ولایی تربیت کرده است. دقیقا مانند حضرت زهرایی که از لباس عروسی اش گذشت. یتیم و اسیر و فقیر آمدند و از غذای دوست داشتنی اش گذشت: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبه مسكينا ويتيما وأسيرا»(انسان: 8). اما خانه ای که والدین از خواسته هایشان نگذشته اند، نمی تواند فرزندان خوبی پرورش دهد. این نگاه ایثارگرانه نه تنها در خانواده بلکه در جامعه نیز نتایج شگرفی به همراه دارد. گذشتن در نگاه مؤمن از دست دادن نیست. خداوند متعال در موضوع جهاد و جان دادن از ادبیات بازاری استفاده می کند، می فرماید من از مؤمنین جان و مالشان را می خرم یعنی حواست باشد اگر از چیزی گذشتی من چند برابرش را به تو می دهم. مصداق اتم و اکمل «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏» پدران شهدا، مادران شهدا، همسران شهدا هستند. امروز نیز مجاهدان غزه و لبنان از همه هستی خود به عشق خدا گذشته اند. حالا نوبت ماست که این آیه را در زندگی خود به عمل درآوریم. چنان که رهبر انقلاب می فرمایند: «بر همه ی مسلمانان فرض است که با امکانات خود در کنار مردم لبنان و حزب الله سرافراز بایستند».

 خداوند در این آیه از ما خواسته است که برای رسیدن به نیکی و تقرب به او، از آنچه دوست داریم انفاق کنیم.

 برای عمل به این آیه در زندگی می توانیم:

فهرستی از چیزهایی که به آنها علاقه داریم (مانند زمان، توانایی ها، اموال یا حتی تعلقات عاطفی) و خلاهایی که اطرافمان هست تهیه کنیم و بررسی کنیم که چگونه می توانیم بخشی از آنها را در راه خدا انفاق کنیم.

در کنار بخشیدن چیزهایی که نیاز نداریم، از چیزهایی که به آنها علاقه داریم و برایمان ارزشمندند، اتفاق کنیم. گاهی باید از خوابت بزنی تا با بچه ات بازی کنی! گاهی باید از آبرویت خرج کنی تا برای کسی آبرو دست و پا کنی!