بعضی ها برای امام زمان دعا می کنند، اما چه دعایی؟! وقتی خدا ته دل آنها را نگاه می کند، می بیند حتی یک ذره اضطرار برای آمدن امام زمان در دلشان نیست. آنها به وضعیت موجود خودشان راضی اند. البته بدشان نمی آید که آقا بیاید اما چندان هم درگیر نیستند و حال اضطرار ندارند، در خانه خدا را ول نمی کنند، اما مضطر هم نیستند.

 مضطر میدانی کیست؟ به قول علامه طباطبایی(ره): مضطر یعنی آدم بی چاره و درمانده، کسی که از همه جا بریده شده و دیگر هیچ راهی ندارد. نمی دانم شما در زندگی چند بار مضطر شده اید، اما حال عجیبی است. مضطر شدن همان لحظه ای است که تمام درها به رویت بسته می شود و دیگر هیچ تکیه گاهی جز خدا برایت باقی نمی ماند. شاید این حال را زمانی حس کرده باشی که عزیزی در بیمارستان روی تختی سرد و بی حرکت افتاده و دکترها با تکان دادن سر به تو فهمانده اند که دیگر کاری از دستشان برنمی آید. آن لحظه که تمام درمانها، داروها و امیدهای زمینی را از دست می دهی، بغضی سنگین در گلویت می نشیند و دستهایت بی اختیار به سوی آسمان بلند می شوند. این همان حال مضطر» است.

 فرق مضطر بودن به خود حضرت با مضطر بودن در زندگی

 خدا به دعای چه کسانی برای آمدن امام زمان نگاه می کند؟ به دعای کسانی که به خود حضرت مضطر هستند، کسانی که فقط خود امام را می خواهند نه کسانی که صرفاً در زندگی خود دچار مشکلات شده اند و برای رفع گرفتاری هایشان دعای فرج می خوانند. گاهی شما مضطر به آمدن خود آقا هستید، گاهی نه بلکه چند مشکل دارید و برای حل آنها دعای فرج می کنید. این نوع دعا فایده ندارد.

در زمان امیرالمؤمنین، مردم مدینه مضطر شدند و به خانه حضرت آمدند و گفتند: «آقا جان شما بیا و حاکم ما شوا چرا؟ چون مشکلات داشتند و امیرالمؤمنین را حلال مشکلات خود می دیدند. حضرت ابتدا نپذیرفت اما آن قدر اصرار کردند که قبول کرد. چرا؟ چون آنها به خود حضرت و مدیریت او مضطر نبودند، بلکه صرفاً به رفع مشکلاتشان نیاز داشتند، به همین دلیل حکومت حضرت فقط پنج سال طول کشید؛ زیرا در نهایت از حکومت او خسته شدند.

 بعضی ها نیاز به حضور امام را احساس نمی کنند

 خدا دعای کسانی را مستجاب می کند که مضطرانه به امام زمان دعا کنند، اما بعضی ها احساس نیاز به حضور امام ندارند. یکی از اصحاب امام صادق از ایشان پرسید: «ثواب ما یاران شما بالاتر است یا ثواب یاران آخرین امام؟ امام صادق پاسخ دادند: «ثواب کارهای شما بالاتر است؛ زیرا در دوران غربت و مظلومیت هستید». آن شخص نتیجه خاصی از این پاسخ گرفت و پرسید: پس چرا دعا کنیم که فرج آن حضرت زودتر برسد در حالی که در زمان امامت شما، ثواب اعمال ما بیشتر است؟ امام صادق فرمودند: «سبحان الله! آیا دوست ندارید که خداوند عدل و حق را در زمین آشکار کند، حال عموم بندگان را نیکو گرداند وحدت و الفت میان دلهای پراکنده برقرار شود؟».

 من فعلا کاری به جواب حضرت ندارم، بلکه به سؤال آن شخص کار دارم. این نشان می دهد که بعضی ها مضطر به حضرت نیستند. اما اگر با حال اضطرار به آمدن حضرت دعا کنیم و بگوییم: «آقا! فقط خودت را می خواهیم، چه اتفاقی می افتد؟

اگر با حال اضطرار به آمدن حضرت دعا کنیم

امام صادق فرمودند: « لما طال عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ الْعَذَاب ضجوا و بكوا إِلَى اللَّهِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً، فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى وَ هارون يُخلصهم من فرعون فحط عنهم سبعين ومائة سنة …؛ چون گرفتاری بنی اسرائیل به طول انجامید، چهل صبح به درگاه الهی ضجه زدند و گریه کردند. خدا به موسی و هارون وحی کرد که آنها را از شر فرعون نجات دهند و صد و هفتاد سال از چهارصد سال گرفتاری شان را کاهش داد. سپس امام صادق فرمودند: «اگر شما نیز چنین کنید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد کرد. اما اگر چنین نباشید سختیها تا پایان مدت مقرر ادامه خواهد یافت».

 مخصوصاً اگر استغاثه و دعا جمعی باشد

 دعا و استغاثه جمعی تأثیر بیشتری دارد. امام صادق فرمودند: «چهل نفر مرد برای دعا نزد هم اجتماع نمی کنند و خدا را در کاری نمی خوانند جز آنکه خداوند دعای آنها را مستجاب کند اگر چهل نفر نبودند، چهار نفر ده بار خدا را بخوانند خداوند دعای آنها را اجابت می کند. اگر چهار نفر هم نباشند یک نفر که چهل مرتبه خدا را بخواند خداوند دعای او را اجابت خواهد کرد» (تفسیر عیاشی، ج2، ص154).