کسی که شب را به بطالت بگذراند، روزش هم هر کاری بکند بطالت است.
 کسانی که مأموریت‌های اجتماعی دارند، خلوت‌های ماه‌ رجب، ماه شعبان و ماه رمضان را دریابند.

استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری:

«اوليای خدا که پرچمداران حرکت‌ها‌ی بزرگ بودند خلوت‌هايی با خدای خود داشتند. در آن خلوت‌ها می‌گرفتند و به جامعه می‌دادند. دليل اينکه خداوند متعال به وجود مقدس پيغمبر اسلام(ص) خطاب می‌کند: «قُمِ الَّيلَ إِلا قَلِيلاً. نِّصفَهُ أَوِ انقُص مِنْهُ قَلِيلاً. أَوْ زِدْ عَلَيهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِيلاً… إِنَّ لَكَ فِي اَلنَّهَارِ سَبْحًا طَوِيلاً»، این است که آن تلاش عظيم روز، آن ماموريت های عظيم اجتماعی و ماموريت‌های الهی که حضرت داشتند بيداری شب را می‌طلبد.

کسي که شب خوبی ندارد، روز خوبی هم ندارد! کسي که شب را به بطالت بگذراند، روز هم هرکاری کند بطالت است. کسانی که شب‌زنده‌دارند، در روز هم بيدار و زنده‌اند. زنده بودن در حيات روز، در گرو بيداری و احيای شب است. با احيای در شب، انسان به حيات در روز می‌رسد…
لذا همه بزرگانی که متصرف بودند، اين حالات را داشتند؛ هم قبل از اينکه به زمان مأموريت اصلی خود برسند و هم بعد از مأموريت خود خلوت داشتند؛ از جمله حضرت امام(ره) كه خلوت‌های فراوانی قبل از رسيدن به اين مناصب اجتماعی داشتند…
ما در اين سه ماه (ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان) هر قدر هم که اشتغال داشته باشيم، به اندازه‌ای که ماموريت‌مان بزرگ‌تر است، بايد خلوت‌های بهتری داشته باشيم تا بتوانيم ماموريت‌ها را بهتر انجام دهيم. به تعبير ديگر ما بايد با يک دست از بالا بگيريم و با دست ديگر منتشر کنيم. آن دستی که رو به بالا بلند مي‌شود در خلوات انسان است؛ مخصوصاً خلوات اين سه ماه.» ۹۰/۲/۲۹